Uguldayan ve hep uguldayan
Bir orman kadar üsüyorum simdi
Yanlıs rüzgarlar esiyor dallarımda
Yanlıs ve zehirli cicekler acıyor
Kanımda kocaman gözleriyle bir cıglık
Su ve ses kadar bekledigim
Ne kaldı geride,bilmiyorum
Uzanıp uyumak istiyorum gölgeme
Yine sarılmak o kocaman gözlerin
Uguldayan rüzgarlarına
Bir acıyı yasarım bi zehirden
Cicekler üretirim kömür karası
Ucurum kadar bir yalnızlık
Yaratırım kendime,atlarım
Anısı yoktur kücük rüzgarların
Yapraklarım yok artık
Büsbütün viran oldu daglarım
Ezberimdeki türküler de savrulup gitti
Ömrümün karsılıgı kalmadı sesimde
Sesimde yalnız ormanların gümbürtüsü
Daha bastan yanlıs
Bir siirdi bu,biliyorum
Ye belki ömrümüzün yakın gecmisi
Bu kadar dogruydu ancak, kimbilir
Kalbim unut bu siiri