Denize Yürüdü

Son güncelleme: 08.10.2008 03:06
  • Kumsalda kimse yoktu
    Denizden sert bir rüzgâr esiyordu
    Narin yüzünü bıçak gibi kesiyordu
    Saçları havalanmış dalgalanıyordu
    Geriye doğru uzanan eteği sanki onu çekiyordu
    Bedenine çarpan rüzgâra direniyor
    Bronz bir heykel gibi dimdik duruyordu
    İki yana açılmış kollarıyla
    Sanki hayata meydan okuyordu
    Gözleri ufka kilitlenmişti
    Bir cesaret abidesi gibiydi
    Hiç kımıldamıyordu
    Sonra başını öne eydi
    Elleriyle saçlarını topladı
    Çıplak ayaklarıyla yavaş adımlar attı
    Ayakları suya ulaştı
    Önce parmakları ıslandı
    Sonra devam etti yürümeye
    Su dizlerini aştı
    Islanan etekleri ağırlaştı
    Bacaklarına yapıştı

    Hiç duraksamadan yürüyordu
    Soğuk su bedenini donduruyordu
    O halâ dimdik yürüyordu ufka doğru
    Su boynunu aştı sanki denizle kaynaştı
    Sonra gözden kayboldu
    Suyun yüzünde birkaç köpük belirdi
    Onlarda bir süre sonra dağıldı
    Sonra su da duruldu
    O sonsuz yolculuğuna
    Sonsuz ufka doğru yürüyerek
    Denizden gidiyordu

    Ne bir ses çıkartmıştı
    Ne bir çığlık almıştı
    Ne geride bir ceset bırakmıştı
    Ondan son kalan ıslak kumdaki
    Birkaç ayak iziydi
    O izleri de sildi deniz
    Küçücük bir dalgayla
    Deniz saygı duymuştu
    Bu cesaret abidesi kadına
    İntihar etmemişti O
    Deniz basmıştı onu bağrına
    Güneş o gün daha hızlı alçaldı
    Ufuktan denize daldı
    Üşümesin diye bedeni
    O mağrur kadını sardı
    Sonra hava karardı
    Deniz karardı
    Kadın da
    Güneş de
    Deniz de
    Derin bir uykuya daldı




    Yıldızlar çok uzaktan göz kırpıyorlardı
    O gece ay da bir başka gülüyordu
    Gururlu insanlar
    Ölürken de gururlu ölüyordu
    İnsanlar duymasa da
    Doğa onlara saygı duyuyordu.
#07.10.2008 20:39 0 0 0
  • bazı insanların doğuştan bu tür yetenekleri var sanırım ben oldum olası böyle şeyler yazamadım yazanın gönlüne ruhuna sağlık
#08.10.2008 03:06 0 0 0