Dünyada sevdâyi bilmeyen yoktu
Ne zaman topraga bir damla düsse
Hiçbir filiz boynu bükük kalmazdi
Bilirlerdi her sey sevdâdandir
Odur ellerinden tutan
Odur dünyayi güzelliklere bogan
O olduktan sonra sariya yer yoktu
Tazelik ve zindelik vaad ediyordu hayat
Ne zaman ki ufukta görününce bulutlar
Siyaha kesti âlem, tutuldu cevval kalem
Tarihe karisiverdi gerçeklesmis hayaller
Bir güle tutulan ne kadar yürek varsa
Tutustu ayaza durmus bir seherde
Vaktinden önce açan tomurcuklar gibi
Sert rüzgarlar karsisinda korunaksiz kaldi sevdâ
Uçurumlara gül yagmuru basladi
Sevdâya kanat çirpan kelebekler donuklasti
Sustu güzel nagmeler, mevsimler baskalasti
Her seye ragmen yüreklerde bir umut
Hayal kirikligina ugramakla es deger
Siradaglar gibi dizilse de nankörlük
Bir gülüs çarpiverdi karanligin yüzüne
Hayat karmasiklasti, bir sirra döndü zaman
Kimse inanamaz oldu birbirinin sözüne
Kayboluverdi gözden bütün tilsimlar
Simdi sevda bir kösede oturmus bekliyor
Içten bir daveti konuversin gönlüne
Evet, hakikat olsa da kiymet bilmezlik
Baska ne konabilir bu duygunun yerine
Boyun egmek midir yoksa kaderine
Isyan edip dünyaya dönüvermek aslina
Biz de mim çekelim sevgisizlik faslina
Içinde bir heyecan yüregin kipir kipir
Sevdâ sen hiç üzülme, her sey düzelir bir gün
Bu karanlik içinden bir isik yükselir de
Ne çektinse unutur, dalarsin derinlere