Bir park kanepesinde oturuyorum deniz
kiyisindaki, burnumda tütüyor
günyenisi küçük kiz, bir çocuk kadar
suçsuzum onu sevmekle, bunun için
ilgileniyorum kirgin çiçeklerle

Baktikça resmine gül açiliyor parmak
uçlarimda, ne çok istiyorum onu
gün eskiten gözleri degdikçe günebakanlara
nasil da yakistiriyorum günebakanlari
gözlerine

Serçelerle, evet serçelerle geçiyorum
ara sokaklardan, oyun oynuyor toz
duman içinde çocuklar, geçiyorum
içimde hüzne benzer bir duyguyla

Simdi surdan kosuyorum
kuslar kalkiyor kostugum tasliklardan
bir aldanis mi yasadigim yoksa
bilmiyorum ne kadar kosabilirim
eskimez yesil pabuçlarla gelen aska

Ey serçe gölgeleriyle lekeli ara sokaklar
nasil da sendeliyor kalbim küçük
bir kiz için, yürüyüp gidiyorum yüzümü
bir Akdeniz çiçegine gömerek

Sevincimi bozuk paralar gibi dagitiyorum


AHMET ADA