Bir park kanepesinde oturuyorum deniz
kiyisindaki, burnumda tütüyor
günyenisi küçük kiz, bir çocuk kadar
suçsuzum onu sevmekle, bunun için
ilgileniyorum kirgin çiçeklerle
Baktikça resmine gül açiliyor parmak
uçlarimda, ne çok istiyorum onu
gün eskiten gözleri degdikçe günebakanlara
nasil da yakistiriyorum günebakanlari
gözlerine
Serçelerle, evet serçelerle geçiyorum
ara sokaklardan, oyun oynuyor toz
duman içinde çocuklar, geçiyorum
içimde hüzne benzer bir duyguyla
Simdi surdan kosuyorum
kuslar kalkiyor kostugum tasliklardan
bir aldanis mi yasadigim yoksa
bilmiyorum ne kadar kosabilirim
eskimez yesil pabuçlarla gelen aska
Ey serçe gölgeleriyle lekeli ara sokaklar
nasil da sendeliyor kalbim küçük
bir kiz için, yürüyüp gidiyorum yüzümü
bir Akdeniz çiçegine gömerek
Sevincimi bozuk paralar gibi dagitiyorum
AHMET ADA