Susmak...
Benim için bir eylem degildi artık
Benimle özleşmiş benligimin bir parçası olmuştu
Yazamamak...
İçimdekileri kaleme kagıda dökememek
İşte bu benlik birşey degildi
Ve...
Ne acıydı bilemezsiniz
Ben sustuklarımı ,acılarımı ,karanlığa gömülen yanlarımı yazardım
Şimdiyse birtek harf bile çıkmaz oldu ne dilimden ne elimden
İçimde konuşan sesli harflerin dilime vurmamasına alışkınımda
Elime vurmaması ne acı bir şeydi anlatamam
Ben konuşamadıklarımı , suskun kelimelerimi yazardım
Şimdi ne yazabiliyor ne konuşabiliyorum
En yakın dostlarım kagıdım ,kalemim en önemlisi yürek sesim beni terk ediyor
Onlarla birlikte umudumda çantasını toplayıp kapıyı aralıyor
Ha çıktı kapıdan ha çıkacak
Ah bu ben şimdi böyle sessiz çaresiz tek başına ne yapacak
Son perdesini oynarken yürek sesim
Son bir kez gülümsedi bana umudum
Kapıyı sonuna kadar açıp çıkıp gittiler
Onlar geri dönene kadar
Benden bu kadar