Çok sustum..
Çok..
Öyle böyle değil..
Ne kadar yaşanmışlık yaşanamamışlık varsa o kadar.
En çok da aşk kadar sustum!
Biliyorum
Hiç yakışmayanı giydim üzerime
Biliyorum
Çok incittim kendimi hüzünlerime
Biliyorum
Ben sustukça çığlıklar yürüdü düşünceme..
Ama nasıl anlatılırdı ki
Yaşamın kıyısından bir misafir edasıyla bakmak
Bir yandan uçurumlara yanaşmak
Öyle yordu ki..
Şimdi bu yitirilmişliğin sebebi korkaklık mı? Yoksa sevginin bile aşamadığı birşey miydi?...
Anlatılmıyor işte ... Yetersiz herşey... Sebepsiz sıralı... Ama yetersiz.