Sevgime Sahip Çıkamadım

Son güncelleme: 05.06.2009 14:15
  • Sevgime Sahip Çıkamadım
    Sabah kalktım.Ama değişikti her şey bu sabah.Canım yanıyordu,ağlamak istiyordum,ama yapamadım ne olduğunu anlayamıyordum!Her gün olduğu gibi giyindim.Çantamı aldım ve evden dışarı çıktım. Okula geldim ama içimdeki acı daha da büyüdü. sınıfa girdim, yerleştim yerime sonra geldiğini ama sırasında olmadığını gördüm. Hemen bahçeye indim. Tüm bahçeyi dolaştım. En sonunda banklardan birinde otururken gördüm onu. . Onu görünce acım arttı.Orada kalakaldım. Bana baktı.
    -gelsene niye orada duruyorsun? Hem seninle konuşmak istediğim bir şey var
    Sadece yanına gittim. evet dinliyorum anlamında kafamı salladım.
    Yerinde kıpırdanıp duruyordu.Konuşmuyordu.Susuyor ve yüzüme bakıyordu.sessizce
    -Hadi ne duruyorsun?Konuşsana!dedim.
    -bak ada biz ikimiz olamıyoruz. Seni sevdiğimi sanıyordum ama öyle değilmiş meğer dedi. Ve gözümden sicim gibi yaşlar . inmeye başladı. Çenemi tuttu.
    -Ağlamıcaksın. Sen ağlamazsın, sn dayanıklısın. dedi.
    -Defol tamamıyla çık hayatımdan celal! Madem beni sevmiyorsun ne için hala konuşuyoruz dedim. O sinirle zil çaldı.koşarak tuvalete gittim. Yüzümü yıkadım. En yakın arkadaşım Büşra geldi.
    -Ne oldu?Ne için celal için mi tüm bu gözyaşların dedi?
    ağlayarak ``evet``dedim.
    -beni sevmiyormuş.
    -Hadi yürü dersten sonra konuşalım. Ders ``geçit vermez selimin``yeminle disipline verir.
    -tamam tamam dedim
    ve koşarak fen sınıfına girdik. allah tan hoca girmemişti ama celalin yerinin değiştiğini gördüm. canım yandı ve o artık gitti İZMİRDE şuan o
    1 ay sonra evde otururken telefonum deli gibi çalmaya başladı. Bir baktım o arıyordu açtım.
    -ne var?ne istiyorsun benden?
    -ben ben
    dedi ve telefonu yüzüne kapattım.1-2 gün sonra bir mektup geldi. adres İzmir de bir hastanenin adresiydi. isim bir bayan ismiydi ama tanımadığım bir insan bana nasıl mektup yazardı ki.
    mektubu açtım ve okumaya BAŞLADIM.
    Tek tanecik aşkım;
    sana bu satırları bir hastane odasından yazıyorum. Sen bu satırları okurken ben ölmüş olacağım.Seni çok seviyorum.İnanmayacaksın bana yine yalan diyeceksin ama gerçek.Ben hep sevdim seni. Ama o kadar hastaydım ki. Öleceğimi adım gibi biliyordum. Bunun için seninde canını yakmak sana istemedim.ayrılmak istedim senden bunun için. Sevmiyorum dedim benden nefret edesin diye. Şu son günlerimde hem bunları söylemek hem de o güzel yumuşak sesini tekrar duyabilmek için aradım seni. Ama sen dinlemedin bile beni hemşirede gelip ``ona bir mektup yaz``dedi.``Adımı görünce yırtar atar okumaz ki``dedim.``o zaman benim adımı yazarız. hem o zaman merak eder açar``dedi.``heyecanla peki tamam``dedim ve sana bunları yazdım. Sen şimdi ağlıyorsundur mutlaka. Sakın sakın ağlama. Unutma ben en çok gülümsemeni sevdim.
    HOŞÇAKAL TETANECİK AŞKIM HOŞÇAKAL
    BİRTANEN
    hemen bir şeyler düşünmeye başladım ve İzmir deki arkadaşım aklıma geldi. Hemen aradım ve olanları anlattım oda akşam beni arayıp İzmir e çağıracaktı. Annemlere de yalvaracaktı bende ertesi gün İzmir e gidecektim. Her şey tıkırında gitti. Hastane ye gittim.Odasını buldum.Bembeyaz bir çarşaf vardı üstünde. Yıkıldım o an ama o örtüyü kaldırdım Son kez yüzüne baktım. Yanağına o masum öpücüğümü kondurdum. Çiçeği yanı başına koydum. Annesi gelmişti. Bana baktı. İkimizin de gözleri şişti.
    -Perihan oğlumun seni ne kadar sevdiğini ikimizde biliyoruz. Bu yüzden birbirimize tutunacağız ve ayakta duracağız.
    -Tamam tamam
    -Anne de bana oğlumun yokluğunu seninle doldurayım KIZIM!
    -PEKİ ANNE
    şimdi 20 yaşındayım ve her gün onun annesini ziyaret ederim..
    İster inanın ister inanmayın BEN BUNLARI YAŞADIM!
    SEVGİME AŞKIM SAHİP ÇIKAMADIM...

    alıntıdır...
#05.06.2009 14:15 0 0 0