Havalar ısındı. Penceremin önünden dışarıya bakıyorum. İçimde bir sessizlik var, sanki konuşuyor benimle. Hissediyorum.
Her şeye alışıyormuş insan. Gitgide anlıyorum. Kaderini bile yaşamaya alışıyormuş. Öyle bir an geldiğinde yaşadıklarına kader diyebiliyormuş.
Yine ilkbahar geldi. Baharla birlikte kuruyan ümitler, yapraklar gibi yeniden yeşerdi. Zaman ne çabucak geçiyor. Daha dün gibi değil miydi yaşadıklarımız? Yaşadığı kötü olaylara bile alışıyormuş