Eylül Şehitliğinde Yatıyor Gözlerim Şiiri - Eylül Şehitliğinde Yatıyor Gözlerim Şiirleri
Bozgundaydık.
O vurgun gözlü zamanlarda..
Kapılacak düş'ü kalmamış bir çocuk gibi sevda,
Sızılı ah;
Büyütüp onu,Eylül'e boyadım.
Mevsimini gözyaşlarında ıslatan insanların,
Şemsiyelerinden akıyordu o ilişilemeyen hayat;
Kurutup yüzümü,ayrılığa sarardım.
Ömür makasıydı,toprağa gizlenen gölgeler.
Bulutun kurşunsuz askeriydi yağmur:cephesine ayrılık kattığım.
Taze bir ölünün henüz kapanmamış gözleriydin sen
Seni,bakışlarındaki Eylül şehitliğinde tanıdım.
Notalar dilinin kemancı sarhoşlukları,
Düşmeye meyilli dudağında.
Bu mevsimde,
Sevdayı pusturuyor meyhane cereyanlarından kısılan sesler.
Ve ondan;
Her yeni günde yalnızlığa kesiliyor içim.
Her yeni günde;
Kimsesizliğin ayıbında ölüler.
Susma bir anıya tünemiş gözlerime.
Acımasız bir ağdanın ucundan dökülüyor
İçimi dolduran zamanın..
Ölümdü.
Terk'e uğruyordum.
Önünü alamıyordum hayalinin.
Benliğimden yokuş aşağı çıkarken
Ömrüme sığmıyordu adın.
Yalnızlığım ne zaman el açsa gecelere,
Yokluğuna düşüp,özümden sus çıkardım.
Sesime ne vakit Elif dolsa,
Sağırlaşıp dilimden ona Eylül derdim.
Yanıyordum.
Çizgileri karanlığa bakan bir avucun,
Ayrılıkları kavrarken ne hissettiğini anlatsaydım sana
O an göğsüm incelir,
Tenim söner,kaçırırdım deliverenleri.
Sen,ruhuma yatılı misafirliğe gelerek
Konaklamak günah deyip
Sevabım kadar içirirdin beni..