Yine zayii olmuş bir günün içerisindeyim
Ellerinden başka hiçbir şeye dokunmak gelmiyor iç'imden
Yokluğunda üstüme bulaşan kederden olsa gerek...
Hani Şehr-i Yâr derdim ya İstanbul'a yokluğunda öğrendim ki zalimmiş kentim Öğrendim; yedi tepe değil İstanbul İstanbul dört duvar
Bir avuç içi sıcaklığında yaşamayı umarken duvarların soğukluğu düşüyor üstüme Karanlıkta çaldığım ıslık yetmiyor korkumu yenmeme Cân'ım çıkmaya çalışıyor ben tutmaya çırpındıkça Öyle ya se(si)ni yaşam bildim ben sevgili Kulağına fısıldadım düşlerimi nice gecelerde
Düş'lerim dedim de düş'tü dilime yine hangi kelime ile ifade edersem edeyim tam eşitliğini bulamadığını bir kelâm... "Özledim Se(si)ni"
Derin kuyulara mı atıldın ki ses vermiyorsun ? Eşkıyalar mı kesiyor bana gelecek cümlelerinin önünü Yık geç bu ablukayı izin verme işgale sevgili...
Yokluğunda bir tek gecenin matemi konuşur benimle... An gelince duyacağım o söylemediğin cümlelerini duyana kadar kapadım ellerimle kulaklarımı
Masalımı yüreğinde saklayan yâr ! Sûret sarayı inşa edip adını İstanbul'mu koydun yoksa Ne yana baksam sen Ve ben Hz. İdris'in iğnesi ile yamalar yapıyorum yıpranan umuduma
Bir cebimde umut bir cebimde korkular tufana direniyorum tüm gücümle Ne yapmalı söyle Yâr ? Ne yapmalı ? Nuh'un gemisine saklamaya çalışsam sığar mı bu sevda ? Davud'un zırhını giysem yokluğun yine yaralar açabilir mi bende