[COLOR=coral]Neden kadınlar her şeyi erkeklerin yerine düşünmekten bir türlü vazgeçemiyorlar? Kadınlık neden annelikle eşdeğer görülüyor? Duracağımız nokta neresi? Kadınlar ve erkekler var olduklarından beri birlikte yaşamalarına rağmen hala birbirlerini anlamaktan aciz görünüyorlar. Kendi beklentilerimizi karşı cinse aktarma konusunda yaşadığımız karmaşa büyük oranda bunu haklı çıkarıyor. Beklentiler üzerine kurulan senaryoların kahramanları olmaktan ve çevremizdekileri bu senaryonun farklı kahramanları haline getirmekten bir türlü


vazgeçemiyoruz. Herkes kendi hayatını kendi kalemiyle yazmak istiyor, kimsenin kalemini başkasına devretmek gibi bir niyeti yok. Peki bunun sonucunda ne oluyor? Başkalarının yerine düşünmeye, karar almaya, planlar yapmaya başlıyoruz. Kendi hayatımızı kontrol etmek ya da yaşamak bile bu kadar yorucu ve meşakkatliyken, karşımızdakilerin hayatıyla ilgili kararlar almak, içinden çıkılması zor bir durumu ortaya çıkarıyor. Sonra "Ben erkekleri anlamıyorum, ben kadınları anlamıyorum" diyoruz. Başkalarının yerine düşündüğümüz sürece onları anlamamaya devam edeceğiz galiba.

Kadın denen muamma

Erkekleri anlamak zor ama kadınlar tam bir muamma! Kadınlar tarafında her sorun başka bir yolla çözülebiliyor. Hatta kadınların çoğu sonucun doğruluğuna bakmadan gidiş yoluna puan veriyorlar. Ama nedense sürekli bir şikayet etme durumu söz konusu. Kadınların erkekleri anlamamaktan şikayetçi olmalarının nedenini anneliğin idealleştirilmesine bağlamak hiç de yanlış görünmüyor. Toplumun kadınlara yüklediği görevler sonucunda kadınlar her zaman anne olma sıfatını taşımaktan memnun görünüyorlar. Toplum annelerden karşılarına çıkan her acil durumda becerikli, doğru ve usta bir biçimde başa çıkmalarını sağlayacak sihirli bir değnek varmış gibi davranmasını bekliyor. Anneliğin idealleştirilmesi 20'li yaşlardaki genç kızlarda bile etkisini gösteriyor. Karşınızdaki erkek kim olursa olsun, onun hayatını düzeltmeye gönüllü oluyoruz. Onun isteklerini, yaşam tecrübelerini, hissettiklerini görmezden gelip kafamızda kurguladığımız formata uydurmaya çalışıyoruz. Bu durumu açıklamak için basit bir soru: Bir yere gittiğinizde sevgilinizin hangi sandalyede oturmak isteyeceğini düşünüyor musunuz? Burası sıcak olur ya da buradan soğuk gelir, buradan dışarıyı ya da beni iyi göremez gibi ince ayrıntılara takılıp kalıyor musunuz? Sevgiliniz istediğiniz sandalyeye oturmadığında neden oraya oturmadığını kendi kendinize sorup, kafa yoruyorsunuz. Neden sizin istediğiniz yere otursun ki! O belki de sizin baktığınız noktayı farklı açıdan görebilen bir noktada bulunmak istiyor. "Bunu yeme hasta olursun, onu giyme üşütürsün, biliyorum karnın aç yemelisin" gibi konuşmalar gerçekten sevgilinizi çok sevdiğiniz ve onu düşündüğünüz için mi, yoksa toplumun üzerimize serdiği annelik örtüsünün bir sonucu mu? Bu sorunun cevabı ne olursa olsun kafanızı kemiren kontrolü elinizde bulundurma isteği, yaşadığınız anın keyfine varmanıza engel olabilir. Denetim sahibi olmanın ya da egemen konumda bulunmanın verdiği mutluluk, denetimin bölünme sürecine girdiği durumlarda yerini üzüntüye bırakabiliyor. Oysa ki sevgilinizin yerine düşünmekten vazgeçseniz, hayal kırıklıkları, üzüntüler ve kuruntular da peşinizi bırakacaktır. Siz pek farkında olmasanız da, ilişkinin mutluluğu için yaptığınız birçok davranış çoğunlukla bireysel mutluluğu­nuz için yaptığınız şeylerdir. Bireysel mutluluğunuza giden yolu başkaları bilmediği için, yolunuz engellenip kösteklenebilir. Buna her zaman hazırlıklı olmalısınız.