Aynaların Oyunu
Sessizliğin tüm ihanetleri üstüme geliyor.
"Acılarını yaşayacaksın!!!!" diye gürlüyor karanlıklar.
"YÜZLEŞ!!" diyorsun...
Baktığımda senin dışındaki beni görebilsem,
Konuşacağım...
Gördüğüm suret benim değil!!!...
Bu kadar yaşlanmış olamam...
Bu çizgiler....
Bu şaçlarımda ki karlar...
HAYIR,HAYIR ben olamam..
Bakamam böyle sert fakat anlamsız bir ifadeyle...
Hem bak saçlarım bu kadar kısa mıydı?
Bak...Saçlarımın kızıllığı da gitmiş;
Daha griye dönmüş sanki.
YOK...YOK...Bu ben olamam.
Peki gözlerim...
Gözleri daha kısık değil miydi?
Kısık gözlerle, severek bakardım hayata...
O kadar çook ağladım ki...
Rimellerim akmış olmalıydı.
Ama gördüğüm yüzde hiç makyaj yok ki...
EVET....Bak ben değilim...
Aynanın karşısında duran benim
Fakat gördüğüm yüz, senin yüzün...
Bakışların, saçların, gözlerin, anlamlı anlamsız ifadelerin....
BEYNİM...
Oyunların en büyüğünü oynuyor bana...
İlk elden düştüm tuzağına...
Hayret...
İstedim aslında.
GÖRMEK VE DOKUNMAK İSTEDİM...
Oysa...oysa, içimde buldum seni...
Tüm hücrelerime egemen mi olmuşsun?
BAK...Artık dinlemiyorlar beni...
Her aynaya baktığımda,
Ben ölüyorum, yitiyorum...
Onlar sadece gülüyorlar...
EN ÇOKDA SEN....