unutmak istedikçe içime işleyen
taa en başa dönüşüme sebep
o kapkara gözlerin..
anlamını çözemediğim bakışların beraberken
uzaklara dalıp gidişin sebepsiz diyorumya hani
anlamaya çalışmadım seni..
oysa ne çok mutluluk verırdi ellerini tutmak
sonra sıkıca sarıp seni nerden geldiğini
anlamadığın çiçeklerle gözlerindeki
mutluluğu görmek kadar sevdiğim ne olabilir
her gidişin azap rüzgarları gibi essede
gelişinle ilk günkü sıcaklığını hisseden kalbimin
bile bile gideceğini
aynı rüzgarda savrulup aynı daldan düşen
sapsarı yapraklar gibi ayrı yerlere düşüp
kavuşamamanın o hüzün gözyaşlarını
dökme diyorsunya
işte ben mevsimleri buyüzden sevmiyorum
çünkü ne rüzgar aynı olacak artık
nede biz aynı dalda iki yaprak
sanırım bu aşkta tıpkı diğerleri gibi
ulaşılmaz uzak ve imkansız olacak.....