hakkındaki iddiası doğru.Şu anlarda gerçekten yaşamımı sevmiyorum.
Eğer yarım bıraktıklarımı sonlandırabilseydim ne olurdu?Nasıl
bir yaşamım olurdu?diye düşünmekten kendimi alamıyorum.Bazen başa
çıkamıyorum yaşamla ya!Sabrım tükeniyor sanki çarelerin tükendiği gibi.
Tam mücadelem sonlanıyor diye düşünürken bir anda başladığım noktada
buluyorum kendimi.Bu anlarda çevremde olup bitenler hiç ilgilendirmiyor
beni sanki.Komşu ülkedeki savaş bile beni ilgilendirmiyor.Kendi
yaşam savaşım daha önemliymiş gibi geliyor.Neden sanki yaşamın diğer
yüzlerini göremiyoruz?Hep bu böyle mi olacak?Halbuki ben 80 yaşıma
geldiğimde mutlu bir insan olmak istiyorum.Mutlu,neşeli öyküler
anlatan,yaşamla başa çıkabilmiş,aldığı dersleri sevdiklerine aktarabilen
mutlu bir insan.
Herkes beni aynı anda unutsun istiyorum mesela.Ve ben sonsuz bir
özgürlükle hareket edeyim.Kendimi sahilde bulayım.Ayaklarımı dalgaların
taşıdığı kumlar gıdıklarken ben ufka bakıp öylece kalayım.Derin derin
aldığım nefesler özlediğim birinin kokusunu getirsin beraberinde
mesela.Gözlerimi kapatayım.Açtığımda özlediğim biri yanımda olsa.
Müşfik bakışlarını hissetsem üzerimde."Herşey yoluna girecek,üzülme
artık!"diyen sesini duysam kulaklarıma inanamayarak.An uzasa...
Sonu gelmese...
Hep böyle zamanlarda mı gelir eski duyguları insanın aklına acaba?
Giden böyle zamanlarda mı anımsanır?Gitmeseydi nasıl bir yaşamımız
olurdu diye niçin düşünülür ki?Neden elindekilerin değerini bilemezsin?
Neden başka hayaller kuşatır seni gerçekler varken?Neden elini tutan eli
sımsıkı tutmazsın,tutamazsın?Neden yetmez verilen sevgi?Ne istenir,senin mutluluğun için çabalayan insandan?Ne istersin de alamazsın acaba?Niye sadece yaşamın ilk yarısını paylaşırsın?Ya paylaşılmayan ikinci yarısı ne olacak?Neden istemediğin anlarda bu soruların yanıtlarını düşünür bulursun kendini?Peki,yanıt bulabilir misin?
Bazen hayaller gerçek olsaydı diyorum.Yaşadığımız kötü anılar da sadece
uyandığımızda unuttuğumuz kabuslar olsaydı.Problemlerin çözümleri kolay
bulunabilseydi.Çocukluğumuzdaki gibi sorumsuz gülebilseydik yaşama.Var
olan mutsuzluğun,çözümsüzlüğün sebebi çocukluktaki mutluluk mu acaba?
Çocukluğunu mutlu yaşayanlar hep o mutluluğumu özlerler acaba?Yoksa
yaşamayı mı beceremiyoruz?Ah şu yanıtlarını kimsenin tam bilemediği
sorular...
Birgün çözeceğim yaşam denilen bilmeceyi...Ve yanıtlarını dağıtacağım