Tam Bağlandığım Sırada O Karsı Konulmaz ışığıyla Tüm Gerçeklerimi Ortaya Saçıyor
Tüm sakladıklarımı Yüzüme Vuruyor ve Sonra Basımı Kaldırıp Gözlerine Bakıyorum `` Neden Seni Bu Kadar Beklemişim ki`` Diyorum Ben yine kırılıp, Yine yalnız kalıp Tüm Özlem Duyduklarımı, Arzularımı, Hislerimi ve tüm Yasamak istediklerimi Aydınlıkta bırakıp
Yine Yalnız, Soğuk Karanlık Gecelerimi Özlüyorum Ve Ona Dönüyorum... Çünkü Tüm Karanlığıyla Sır Tutmayı Biliyor ve Ne Kadar Konuşsam Dinliyor.
Ve Beni Ne Kadar Üzse de Hiç Bir Zaman Bırakmıyor.
Çok Geceler Sabırla Sabahı Bekledim.
Her Doğan Güneşim Farklıydı
Şimdi Yine Üşüyorum ve Bu kez Senin Dogmanı Bekliyorum
Her Güneş ısıttı Tenimi Ama Dedim ya Gecelerimi Özletti...
Ve Beni O Karanlığın Ortasında Bırakıp Gitti
Yine Sabah Olsun istiyorum ama Bu Kez Ne Uykuya Nede Başka Bir şeye Yenik Düşmeden Sabırla Sadece Bekliyorum Ve SEN Umarım Hayatıma Farklı Şekilde Doğarsın Yanlış Anlama Sana Yalvarmam Asla !
İnsan karanlığı hiç sever mi?Çoğu zaman korkup bir sevdiğimizin yanına sığınırız karanlık gecelerde!Çünkü karanlığın içinde başka bir hayat vardır sanki!Bizleri alıp içine çekmesin diye korkarız,canımızı yakmasın diye korkarız!Sanki o bir canavardır,bizler ise masum av...Yani avlanmaktan korkarız sözün özü.Ne zaman ki farkına varırız bizler gündüz avlanır gece karanlığa yem oluruz.kendi ateşimizde kavrulur bilinmedik yollara savruluruz!Oysa ben büyüdüm eyy karanlık gece,korkmuyorum artık senden diyebilmek varken insan büyüdükçe daha çok korkuyor galiba karanlıktan...
Emeğine,ellerine,güzel yüreğine sağlık Engin yüreklim.Yine coş olmuş,güzel yüreğine dokunan kelimeler.