Osmanlıda edebiyat Divan edebiyatı, Halk edebiyatı ve Tasavvuf (Tekke) edebiyatı olmak üzere üçe ayrılmıştır.
Osmanlıda Divan Edebiyatı
Saray ve medreselerde yetişen ulema buna ilgi göstermiştir.
Eserler aruz vezni ile yazılmıştır.
Bu edebiyatta şairler tüm kabiliyetlerini ortaya koyan şiirler yazıyorlardı ve bu şekilde divanlar oluşuyordu.
En önemli tema aşk olan bu edebiyatla ilahi aşkın yanı sıra beşeri aşka da yer verilmiştir. Gazeller bu alanın en güzel örnekleridir.
Aşkın yanı sıra güzellik övgü ve yergi de çokça işlenmiştir. Bu konuda kaside ve mesneviler yazılmıştır.
Bu edebiyatta anlatılmak istenen doğrudan söylenemez ve süslü bir üslup, soyutlu anlat›m kullanılırdı. Bu alanın en önemli şairleri Baki, Nedim, Fuzuli, Şeyh Galip, Nef’i dir.
Osmanlıda Halk Edebiyatı
Masallar, destanlar, mani, türkü ve ağıtlar bu türün örnekleridir.
Daha çok halk arasında rağbet gördüğünden bu adı almıştır.
Ozanlar ve şairler bu alanın en önemli sanatçılarıdır.
Sade ve anlaşılır bir Türkçe kullanmışlardır.
Bu alanın önde gelen şairleri Köroğlu, Kul Mehmet, Gevheri, Karacaoğlan, Aşık Ömer ve Kul Mustafadır.
Deyiş ve türkülerin yazıldığı yassı defterlere cönk, antoloji şeklinde olanlara ise güldeste adı verilmiştir.
Osmanlıda Tasavvuf (Tekke) Edebiyatı
Tekke, zaviye, tarikat ve dergahlarda gelişme gösteren dini içerikli edebiyattır.
Eflaki Dede, Hacı Bayram Veli, Eşrefoğlu Rumi, Kaygusuz Abdal, Akşemsettin, Pir Sultan Abdal, Ümmi Sinan, İbrahim Gülşeni bu alanda yetişen ünlü şairlerdir.