unutuş saatleriydi bunlar.
insan kardeşlerindi sana seni unutturan.
ölüm vARDI herşeyin sonunda....
ama ölümün arkasında hiç ölmeyen aşkın vardı...
sevinirdin bazen gülerdin..
ama içinde bir yer hiç durmadan kanardı..
sen kendini ne kadar çok unutsanda........
o dinmeyen sızı sana yine seni hatırlatırdı..
koşardın sevgili sanıp dünyaya..
koşardın ondaki kendini tamamlamaya...
ve sevgili seni eksik tanıdıkça
SEN ONU EKSİZSİZ DAHA SEVERDİN