Hz. Muhammed'İn(s.a.s) Hayatı (Kıssa)

Son güncelleme: 18.04.2011 14:20
  • Hz. Muhammed Hicret'ten 52 yıl önce (Milâdi 570), Rebiülevvel ayının 17. gününde Mekke şehrinde dünyaya gelmişlerdir. Babası, Hz. Abdullah daha Hz. Muhammed dünyaya gelmeden, 25 yaşlarında vefât etmiştir. Annesi, Hz. Âmine'yi ise 6 yaşında iken kaybetmiştir. Küçük yaşta babasını ve annesini kaybeden Hz. Muhammed'i, dedesi Abdülmuttâlib himayesine aldı ve o zamana kadar kimseye verilmemiş olan Muhammed adını kendisine verdi. O da bir yıl sonra vefât edince, Hz. Muhammed'i amcalarından, Hz. Ali'nin babası Hz. Ebû Tâlib yanına alıp büyütmüştür. Hz. Muhammed Mekke'nin en büyük ailesi olan Hâşimiler'dendi.

    Peygamberler, Peygamber olarak dünyaya gelirler ve o vazife için yaratılmışlardır. Peygamberlik gibi ağır bir emaneti yüklenmek için bir hazırlık devresi geçirirler, sonunda ilâhi vahye mazhar olurlar ve insanlara ilâhi emirleri tebliğe başlarlar.

    Hz. Muhammed'in hayatı, Peygamberliğini açıklamaya emir alıncaya kadar; sade, temiz, çok dürüst ve yaşayışı da insanlığa örnek bir yaşayış idi.

    Hz. Muhammed genç yaşlarında iken bütün Hicâz'da, daha Peygamberlik gelmeden önce, huylarının güzelliği ve her hususta emin oluşları dolayısıyla, Araplar tarafından "Muhammed'ül Emin" diye anılmaya başlanmıştı. Babasından mal, mülk, bir şey kalmadığı için bir hayli fakirdi; yalnız çok soylu bir aileden olduğu için çok itibar görürdü.


    Hz. Hatice ile Evlenmesi noimage
    Kureyş hanımlarından olan Hz.Hatice ticaretle uğraşmakta idi. Çok zengin ve dul olduğundan, mallarını idare etmesi, ticaretini sürdürmesi için emin bir kişi olarak gördüğü Hz.Muhammed'i kendisine yardımcı seçti. Daha sonra Hz.Muhammed ile Hz.Hatice evlendiler. Evlendiklerinde Hz.Muhammed 25, Hz.Hatice ise 38 veya 40 yaşlarında idi. Hz.Muhammed'in, Hz.Hatice'den iki erkek, dört kız çocuğu olmuştur.Bütün evlâtları kendi zamanında âhiret dünyasına göç etti. Hayatta kalan tek evlâtları Hz.Fâtıma ise Hz.Muhammed'in, Peygamberlikleri zamanında Hicret'ten 11 yıl önce dünyaya gelmiştir.

    Hz.Muhammed'in soyu çok sevdiği kızı "Ehl-i Beyt"ten olan Hz.Fâtıma'dan yürümüştür. Hz.Fâtıma'dan da, Hz.Peygamber'in çok sevdikleri "Ehl-i Beyt"ten olan torunları Hz.Hasan ile Hz.Hüseyin dünyaya gelmişlerdir.


    İlk Vahy'in Gelişi noimage
    Hz.Muhammed ilk vahy'in gelişini şöyle anlatıyorlardı:

    "Hirâ dağında, adımın çağrıldığını duyardım; fakat çağıranı göremezdim. Derken bir gün melek göründü bana; kucakladı beni, göğsüne bastırdı, sıktı ve «Oku» dedi. Ben okumak bilmem dedim. Tekrar sıktı «Oku» dedi. Aynı sözü söyledim. Yine sıktı «Oku»" dedi. Ve Kur'ân-ı Kerîm'in şu âyetlerini okudu:

    "(1) Oku Rabbinin adıyla ki bütün mahlûkatı yarattı, (2) İnsanı da bir parça kan pıhtısından var etti; (3) Oku ve Rabbin, pek büyük bir kerem sâhibidir, (4) Öyle bir Rab ki kalemle öğretmiştir, (5) İnsana bilmediğini belletmiştir (öğretmiştir)." (Alâk 1-5. âyetler)

    Bu âyetler Hz.Muhammed'e ilk inen sûrenin ilk beş âyetidir.Hz.Muhammed'e, Allah tarafından ilk vahiy Ramazan ayında nâzil olmuştur.

    "Ramazan ayı ki onda Kur'ân inzal olunmuştur. Kur'ân nas için aynı hidâyettir; doğru yola götüren, hak ile bâtıl arasını ayıran açık delillerdir." (Bakara 185. âyet)

    Kur'ân-ı Kerîm, Hz.Peygamber ebedî âleme göçene kadar 23 yılda tamamlanmıştır. Nâzil olan bütün âyetler, Allah tarafından zaman zaman vahiy edilmiştir.

    Kur'ân-ı Kerîm'de; kulun, yani Peygamber'in Allah ile ancak vahiy yoluyla konuşabileceği anlatılmaktadır. Bu konudaki âyetler de şunlardır:

    "Vahiyle veya perde ardından olması veya bir elçi gönderip ona kendi izniyle dilediği şeyi vahiy etmesi suretlerinden başka hiçbir suretle Allah'ın konuşması hiçbir insana müyesser olmaz. Çünkü O yücedir, işinde hakimdir." (Şûra 51. âyet)

    "(192) Kur'ân şüphesiz Rabbelâleminin indirmesidir. (193-194-195) Sen Tanrı azâbıyla korkutanlardan olasın diye onu «ruh-i emin» açık olan Arap diliyle indirmiştir." (Şuarâ 192-195. âyetler)

    " (16) (Ey Muhammed)! Vahiy bitmesin diye acele almak için dilini kımıldatma. (17) Çünkü onu kalbinde toplamak ve lisanında kıraatini sabit kılmak bize aittir. (18) Sana Kur'ân-ı Kerîm'i kıraat eylediğimizde sen onun kıraatine tâbi ol. (19) Onu izah ve beyân yine bize düşer." (Kıyâmet 16-19. âyetler)


    Peygamber Oluşu noimage
    Hz.Muhammed 40 yaşlarında iken (Milâdi 610), yine Hirâ dağındaki mağarada halvette bulunuyordu. Bu sefer Allah tarafından, kendisini doğrudan doğruya Peygamberlik görevine çağıran, Kur'ân-ı Kerîm'in Müddesir Sûresi'nin 1-7. âyetleri nâzil oldu.

    "(1) Ey örtüsüne bürünmüş Peygamber! (2) Kalk azapla korkut. (3) Rabbini büyüklükle an, (4) Elbiseni temiz tut. (5) Azâba bais olan şeyleri bırak. (6) Çok istemek üzere bir şey verme. (7) Rabbin için her şeye katlan."

    Gelen bu "vahiy"den sonra artık "vahiy"lerin arkası kesilmedi. Sürekli ve zamana bağlı olarak "vahiy" gelmeye başladı. Hz.Muhammed'in, Peygamberlik hayatı iki devreye ayrılır. Birinci devre Peygamberliğinin başlangıcından Medine'ye Hicret'ine kadar geçen 13 yıllık dönemdir (Milâdi 610-622). İkinci devre ise Hz.Peygamber'in Hicret'ten, Hak'ka vuslat edinceye kadar geçen 10 yıllık dönemdir (Milâdi 622-632).

    Hz.Muhammed halkı İslâmiyete davete başladığında, erkeklerden ilk olarak Hz.Ali, kadınlardan da Hz.Muhammed'in eşi Hz.Hatice Müslüman olmuş; ona inanmışlar, uymuşlar ve ezeli îmanlarını izhâr etmişlerdir. Belli bir süre sonra da Hz.Muhammed; önce akrabalarını, ardından Safa Tepesine çıkarak tüm Mekke halkını, Allah'tan gelen emir gereğince açıktan açığa, Müslüman olmaya çağırmaya başladı.


    Kardeşi, Veziri, Vasîysi, Halîfesi noimage
    Kur'ân-ı Kerim'in Şuarâ Sûresi'nin 214-216. âyetleri:

    "(214) Pek yakın kavim ve kabileni (akrabalarını) Allah azâbıyla korkut. (215) Sana tâbi olan mü'minlere kanadını alçak tut. (Onlara karşı yumuşak davran, lûtufla muamele et) (216) Kavim ve kabilen sana karşı gelirlerse «-Ben sizin işlediklerinizden vâresteyim» dersin."

    Bu âyetler nâzil olunca Hz.Muhammed, Hz.Hatice'ye yemek hazırlatmış ve Hz.Ali'ye de; "Hâşim oğulları soyundan olanları çağırmasını" emir buyurmuşlardı.

    Yemekten sonra Hz.Muhammed:

    "Ben bütün insanlara, Tanrı elçisi olarak gönderildim. Ulu ve yüce Allah, mensub olduğum boydan, bana en yakın olanları korkutmamı buyurdu. Allah'tan başka yoktur tapacak demezseniz, sizi azâbından kurtaramam" buyurdular. Amcası Ebû Leheb; "Bizi bunun için mi çağırdın" dedi ve yakışmayacak sözler söyledi. Gelenler de dağılıp gittiler.

    Hz.Muhammed, Hâşim oğullarını bir kere daha çağırdı. Yedirdi, içirdi. Sonra; "Ey Hâşim oğulları" dedi. "Bana itâat edin, yeryüzüne hâkim olun. İçinizden kim bana yardım eder, bu işte beni kuvvetlendirirse kardeşim, vasîyim, vezirim, vârisim ve benden sonra halîfem olur" buyurdu. İçlerinden hiçbiri cevap vermedi. Genç yaşta olan Hz.Ali ayağa kalkıp; "Ey Tanrı elçisi! Bu işte ben sana yardım edeceğim" dedi. Hz.Muhammed; "Otur" buyurdu ve sözünü bir kere daha tekrarladı. Yine Hz.Ali'den başka cevap veren çıkmadı. Üçüncü defasında Hz.Peygamber, Hz.Ali'ye; "Otur" buyurdular ve Hz.Ali'ye hitaben; "Artık kardeşim, vasîyim, vezirim, vârisim ve benden sonra halîfem sensin" demişler ve toplantıda bulunan Hâşim oğullarına "Ali'ye itâat edin" buyurmuşlardır.

    Hz.Muhammed'in getirmiş olduğu yeni din, Mekke'de büyük muhalefetle karşılaştı. Bilhassa Kureyş'in ileri gelenleri, Hz.Peygamber'in halkı İslâm'a davetine, şiddetle karşı çıktılar. Çünkü İslâmiyet puta taparlığı kaldırıyor, insan hakları üzerine birçok yenilikler getiriyordu. Bu durumda, Hz.Muhammed davetlerini bir müddet gizli tutmak zorunda kalmıştır.

    Bu dönemde İslâm dînini kabul edenlerin büyük bir çoğunluğu, üst düzeyden mal ve canlarını vermekten çekinmeyen kişiler oldukları halde, onlarda bir müddet dinlerini gizlemek zorunda kalmışlardır.

    Az zamanda yeni dinin müminleri çoğaldı. Bunlara "Tanrı'ya teslim olan" anlamına gelen "İslâm" denildi. İlk Müslümanlar çok ağır hakaretler, işkenceler gördükleri halde, îmanlarından, inançlarından asla dönmediler, kendilerine ve yakınlarına yapılan işkencelere tahammül ettiler.

    Hz.Muhammed'in halkı Müslüman olmaya çağırışı, bulundukları mevki ve ellerindeki güçleri yitirebilecekleri kaygısıyla, Mekkeli müşrikleri (inkârcıları-inanmayanları) tedirgin etti. Kâ'be'den putlarının kaldırılmasının, ticaretlerini engelleyeceği ve bir takım alışkanlıklarına son verileceği için büyük bir tepki gösterdiler.

    Bu ortamda Arabistan diyarı görülmemiş bir ahlâksızlık ve cehâlet içindeydi. Onun için Hz.Muhammed'den önceki Arap tarihine "Cahiliye devri" denir. Hz.Muhammed'e kadar Hak dîni Hıristiyanlıktı. Ancak Hıristiyanlık dîni, Tanrı görüşüyle de, hukuk sistemiyle de, artık insanlığın ihtiyacını gerektiği gibi karşılayamıyordu.Müslümanlık, bütün Peygamberleri Allah tarafından gönderilmiş elçiler olarak kabul ediyordu.

    Bu yıllarda İslâmiyet'i kabul eden, kimsesiz ve yoksul olan Müslümanlara; müşriklerin, inkârcıların yaptıkları cefâlar, eziyetler gittikçe artmaktaydı. Hz.Muhammed'in, İslâmiyet'e davete başladıklarının 10. yılında (Milâdi 620) o yılın Ramazan ayında, üç gün arayla amcası Hz.Ebû Tâlib ile vefâlı eşi Hz.Hatice vefât ettiler. Müslümanlar o yıla "Hüzün Yılı" adını verdiler.
#21.08.2007 13:57 0 0 0
  • elerine sağlık
#28.08.2007 16:43 0 0 0
  • Yorum için teşekkürler ...
#19.09.2007 13:54 0 0 0
  • hosgeldin ya resullulah
#19.03.2008 07:41 0 0 0
  • Allah razı Olsun
#19.03.2008 19:41 0 0 0
  • eline salik allah razi olsun
#20.03.2008 17:33 0 0 0
  • SELAM ARKADAŞLAR BEN YENİYİM BANA MSN VERİN DAHA KOLAY KONUSAK
#22.03.2008 14:17 0 0 0
  • PAYLAŞIM İÇİN SASĞOL
#25.03.2008 16:37 0 0 0
  • Allah razı olsun ellerinize saglık
#25.03.2008 19:24 0 0 0
  • elinize saglık
#10.04.2008 21:10 0 0 0
  • Nuh, Hud ve Salih peygamberlerden sonra yeni bir peygamberin vakti saati gelmişti.

    Babil ülkesinin yeni bir uyarıcıya ve müjdeleyen birine ihtiyacı vardı.

    Şimdi zamanın atmosferine bakalım. Babil imparatorluğu inanılmaz bir refah düzeyi yakalamıştı. Babil'in meşhur Asma Bahçelerinin yeşertildiği zamanlar. Ticaret ve saygınlık deseniz zirvede. M.Ö. ikinci bin yılın başlarından birinci bin yılın başlarına kadar uzun bir hükümdarlık dönemi. Allah onlara nimetini ziyadesiyle vermişti.

    Rivayete göre Babil Kulesi bu donemde inşa edildi. Altın çağını yaşayan Babil'in kalıntıları Bağdat'ta 88km. Uzaklıktaki Hille kasabası yakınlarında bulunuyordu. Bu ihtişam İskender'in bile dikkatini çekmiş, büyük Roma imparatorluğunun başkenti yapmak istemişti.

    Babil, İncil'e göre Nuh tufanından hemen sonra güvenli bir yer olsun diye yapıldı. Görkemli güvenli ve başı göğe değen bir kule inşa etmek istiyorlardı. Tanrı inşaatta çalışan isçilerin dillerini birbirlerini anlamalarını önleyecek şekilde karıştırarak durdurdu. Kule hiç bir zaman bitirilemedi ve insanlar dünyanın dört bir yanına farklı diller konuşarak dağıldılar. Şimdi Babil'in Asma Bahçeleri'nin kalıntıları bile dünyanın yedi harikasından biri olarak görünüyor. Kulenin kaidesinin bir kenarı 91 metreyi geçiyordu.

    Burada Sabiilik dini hakimdi. Ruhlara vemeleklere ibadetle başlayıp sonra da yıldız ay ve güneş namına yapılan putlara tapıyor, adaklar adıyorlardı. Taptıkları putları ve yıldızları ruhların sembolü sayarlardı.

    Kuran'da yer almamakla birlikte, bazı tarihlerde Hz. Musa kıssasının bir benzeri de Hz. İbrahim için anlatılır. Babil ülkesinin kralı ve kendini tanrı olarak ilan etmiş bulunan Nemrut bir rüya gördü. Aydan daha parlak bir yıldız, başının üzerinde parlıyordu. Büyücüleri, kahinleri zamanın en iyi astrologlarını çağırdılar. Hepsinin ortak kanaati ve rüya üzerine yorumu aynıydı. Bu yıl bir erkek çocuğu doğacak. O çok kutlu biri olacak ve Nemrut'un tahtını yerle bir edecek.

    Hz. İbrahim'in babası Azer, put yapıcısıydı ve zamanla Nemrut'un en yakın adamlarından biri olmuştu. Annesi Usa ise hamileydi ve o yıl doğan bütün erkek çocukları öldürülmesi emredildiğinden hamileliğini gizlemişti. Sonra vakti gelince onu kocasından bile gizleyerek evlerinden uzaklarda bir mağarada doğurdu ve mağaranın önünü büyük taşlarla kapattı. Geceleri mağaraya gidip onu gizlice beslerdi. Azer öğrendiğinde artık o büyümüş ve iş işten geçmişti. Bir baba olarak onu ele verecek değildi.

    İbrahim'in biraz aklı erince baba oğul tartışmaya başladılar. Putların bir fayda yada zarar getirmekten ne kadar uzak olduklarını söyleyen İbrahim; aya, yıldızlara ve güneşe parlaklıklarına bakarak meylettiyse de onların devrilip gitmeleri, batıp sönmeleri onda sonsuzluk arayışına yol açtı ve her türlü zevalden müstağni olan, biricik ve ortağı olmayan Allah inancını keşfetmesine neden oldu.

    Ayetlerin bildirdiğine göre Tanrının nasıl dirilttiğini yakinen bilmek isteyince Allah ona dört farklı kuş alıp bunları parçalayarak dört ayrı dağa yada bir dağın dört ayrı tarafına bırakmasını sonra da kuşları çağırmasını istemişti. Çağırılan kuşların uçarak ona doğru gelmeleri çok açıktan bir ibretti.

    Bu olayın ardından büyük bir tevhid mücadelesi başlattı. Nemrut ile tartışmalara girdi. Nemrut'a gücünü kanıtlaması için Rabbin yaptığının aksine güneşi batıdan doğurmasını teklif edince artık bu onun ölüm fermanı oldu. Çünkü zalim hükümdarı insanların önünde cevapsız ve hareketsiz bırakarak gazabını çekmişti.

    Allah'tan başkasına tapınmadığı için ceza olarak öyle büyük bir ateş hazırlanmıştı ki onu ancak şeytanın akıl vermesiyle icat edebildikleri özel bir mancıkla ateşin ortasına fırlattılar. Bu arada Cebrail göründü ve bir dileği olup olmadığını sordu. O; "hayır' dedi, "Artık sadece Rabbime dayanıyorum, ondan diliyorum."


    " Ey ateş! İbrahim'e karşı serin ve selamet ol !" Enbiya: 69

    Bu muhteşem ayetle ateşin ortasında yemyeşil bir bahçe oluştu. İbrahim sükunet içinde ve ateşten uzaktı. Bunu gören Nemrut ve halkı uzun süre iman ve küfür arasında gidip geldiler ama sonunda büyüklük taslama galip geldi.

    Burada asıl konumuz Hacer olduğundan bu olayların detaylarına giremiyoruz ama şu kadarını söyleyelim ki , Allah'ın gazabına karşı her önlemi alan, korku içinde uykuları kaçan Nemrut, küçük bir sivrisineğin taarruzuyla oldu.

    Bu olaylardan itibaren bütün peygamberlerin ortak kaderi olan hicret vuku buldu. Hazreti İbrahim artık buralarda duramazdı. Biricik eşi, can yoldaşı, dert ortağı Sare ve az sayıdaki ashabıyla birlikte Şam'a doğru yola çıktılar. Harran'a yani Urfa'ya geldikleri de rivayet edilir.

    Bütün bu olaylarda ona eşlik eden çok genç biri daha vardı. İbrahim'in kardeşinin oğlu olduğu öne sürülen Lut aleyhisselam. Bu hicret esnasında ilahi bir emirle onun bir kaç arkadaşıyla beraber farklı bir yöne gitmesi istenmişti. Her türlü insani düşüklüğün yaşandığı, gelmiş geçmiş halklar içinde en alçak derecelere inmiş insanların bulunduğu aralarında Sodom ve Gomore'nin de yer aldığı beş şehre doğru yola çıkmışlardı.

    İbrahim ve Sare ise yol ayırımından sonra Mısır'a geldiler. Burada Sare'nin büyük imtihanı vardı. Kocası Adem ve Nuh aleyhisselamdan sonra insanlığın üçüncü büyük atasıydı. En büyük, ul'ul-azam peygamberlerdendi. Hep evlatsızlık acısını yüreğinde taşımış, zürriyetim olacak mı diye endişelenmişti ama onun soyundan gelenler, gökteki yıldızlardan daha çok olacaktı. O bunu bilemiyordu, çünkü bir beşerdi ve ancak Allah'ın bildirdiği kadarını bilebilirdi.

    İbrahim'e 10 sayfa vahiy gönderilmişti. Ebuzer'in Peygamberimizden (Sallallahu aleyhi Vesellem) bu sayfalar, akıllı bir insanın aklına yenik düşmeyeceği, insanın malı bir araya getirmek için değil, kafir de olsa mazlumun hakkını zalimden almak için çalışmasının zaruri olduğu, zamanı iyi kullanıp bir kısmını münacata bir kısmını hesaplaşmaya ayırması gerektiği gibi konuları ihtiva ediyordu.

    Kuran ise İbrahim'i şöyle tanımlıyordu: Allah'ın dost edindiği kimse, çok içli, yüreği yanık, yumuşak huylu, kendini Allah'a vermiş, vefakar, hanif, sadık ve görevini tam yapmış, Allah'ı bir tanıyan, gerçek bir Müslüman, işinde Allah'a dönük, inanmış bir kul

    Evi yol üzerindeydi. Geleni geçeni doyururdu. Adının anlamı millet babası demekti. Onun güzel isimleri vardı. Halilullah (Allah dostu), Ebul Edyaf (misafirler babası).


    Göklerin ve yerin sırları kendisine öğretilmişti

    " Biz İbrahim'e kesin ilme erenlerden olması için göklerin ve yerin melekutunu da öyle gösteriyorduk" En'am: 75

    Çok sevgili bir kul olmasına rağmen babasının affedilmesi için yaptığı dua kabul olmadı. Buradan şu gelenek oluştu ki iman etmeyenlerin affına değil hidayetine dua edilebilirdi ancak. Velev ki o kişiler anamız babamız olsun.
#26.04.2008 13:13 0 0 0
  • kardeşlerim çok sağolun
#26.04.2008 13:17 0 0 0
  • MAĞARA ASHABININ KISSASI

    4960 - İbnu Ömer radıyallahu anhüma anlatıyor: "Resûlullah aleyhissalâtu vesselâm buyurdular ki:

    "Sizden önce yaşayanlardan üç kişi yola çıktılar. (Akşam olunca) geceleme ihtiyacı onları bir mağaraya sığındırdı ve içine girdiler. Dağdan (kayan) bir taş yuvarlanıp, mağaranın ağzını üzerlerine kapadı. Aralarında:

    "sizi bu kayadan, salih amellerinizi şefaatçi kılarak Allah'a yapacağınız dualar kurtarabilir!" dediler. Bunun üzerine birincisi şöyle dedi:

    "Benim yaşlı, ihtiyar iki ebeveynim vardı. Ben onları çok kollar, akşam olunca onlardan önce ne ailemden ne de hayvanlarımdan hiçbirini yedirip içirmezdim. Bir gün ağaç arama işi beni uzaklara attı. Eve döndüğümde ikisi de uyumuştu. Onlar için sütlerini sağdım. Hâla uyumakta idiler. Onlardan önce aileme ve hayvanlarıma yiyecek vermeyi uygun bulmadım, onları uyandırmaya da kıyamadım. Geciktiğim için çocuklar ayaklarımın arasında kıvranıyorlardı. Ben ise süt kapları elimde, onların uyanmalarını beklliyordum. Derken şafak söktü:

    "Ey Allahım! Bunu senin rızan için yaptığımı biliyorsan, bizim yolumuzu kapayan şu taştan bizi kurtar!"

    Taş bir miktar açıldı. Ama çıkacakları kadar değildi.

    İkinci şahıs şöyle dedi:

    "Ey Allahım! benim bir amca kızım vardı. Onu herkesten çok seviyordum. Ondan kâm almak istedim. Ama bana yüz vermedi. Fakat gün geldi kıtlığa uğradı, bana başvurmak zorunda kaldı. Ona, kendisini bana teslim etmesi mukabilinde yüzyirmi dinar verdim; kabul etti. Arzuma nail olacağım sırada:

    "Allah'ın mührünü, gayr-ı meşru olarak bozman sana haramdır!" dedi. Ben de ona temasta bulunmaktan kaçındım ve insanlar arasında en çok sevdiğim kimse olduğu halde onu bıraktım, verdiğim altınları da terkettim.

    Ey Allah'ım, eğer bunları senin rıza-yı şerifin için yapmışsam, bizi bu sıkıntıdan kurtar."

    Kaya biraz daha açıldı. Ancak onlar çıkabilecek kadar açılmadı.

    Üçüncü şahıs dedi ki:

    "Ey Allahım, ben işçiler çalıştırıyordum. Ücretlerini de derhal veriyordum. Ancak bir tanesi (bir farak pirinçten ibaret olan) ücretini almadan gitti. Ben de onun parasını onun adına işletip kâr ettirdim. Öyle ki çok malı oldu. Derken (yıllar sonra) çıkageldi ve:

    "Ey Abdullah! bana olan borcunu öde!" dedi. Ben de:

    "Bütün şu gördüğün sığır, davar, deve ve köleler senindir. Git bunları al götür!" dedim. Adam:

    "Ey Abdullah, benimle alay etme!" dedi. Ben tekrar:

    "Ben kesinlikle seninle alay etmiyorum. Git hepsini al götür!" diye tekrar ettim. Adam hepsini aldı götürdü.

    "Ey Allahım, eğer bunu senin rızan için yaptıysam, bize şu halden kurtuluş nasip et!" dedi. Kaya açıldı, çıkıp yollarına devam ettiler."
#26.04.2008 13:20 0 0 0
  • Eline sağlık kardeşim çok güzel olmuş devamını diliyorum
#26.04.2008 15:47 0 0 0
  • Emeğine sağlık,Allah razı olsun.
#02.05.2008 16:18 0 0 0
  • ELİNİZE SAĞLIK ÇOK GÜZEL OLMUŞ
#02.05.2008 17:25 0 0 0
  • Teşekkürler kardeş
#02.05.2008 20:15 0 0 0
  • Allah Razi Olsun
#02.05.2008 21:25 0 0 0
  • Peygamberimizi unutmayalım. :( Emeğine sağlık kardeşim.
#26.09.2008 23:29 0 0 0