Sessiz Çığlıklar
Son güncelleme: 19.06.2009 22:57
-
Yaşam Hikayeleri - Dilek Çoban - Derin Duygular - Öykü
O kadar sessizdim ki..Hıçkıra hıçkıra ağlamak istiyordum.Yüreğimde bir düğüm ağlayamadım..Ağlamak son çareydi.Biraz sonra cenaze gelecek..Benim hayatım son bulacaktı.
Daha kimin cenazesi olduğunu bana söylemediler.Ama şundan eminim.Bu cenaze ailemden biriydi.Etrafımdaki insanlar acılı gözlerle bakıyordu.Oysa 'ben bu kimindi?'diye üzülüyordum..Niyahet cenaze geldi.Bana söylediler..ANNEM ÖLMÜŞ..KANSERDEN..Bu sözleri duyarken düştüm aniden yere.Bu cenaze annenin dediklerini duydum..Sonra beni teselli etmek için ağızlarından çıkan harfleri bile anlamıyordum.Soğuk olmuş vücudum ve karşımda annem..
Babam cenazeden çok uzaktı..Sürati bembeyaz kesilmiş,öylece cenazeyi izliyordu..Bense hayatım üzerime yıkıldı..Ağlasam gözlerimde kan akıcaktı..Yüreğim yanıyor,fenlaşıyorum.Ama kimseye belli etmiyorum..Kucağımda annemden kalan tek yadigar vardı..Ömrüm hayatım...Bir onu kokluyorum bir de annemi..O daha 2 yaşında..
Yavaş yavaş annemim cenazesini defetiyorduk.. Son yolculuk,ilk gözyaşı ve ilk bitiş..Annemi son kez defalarca öptüm..Herkes dağılmıştı.Orada uzun süre kalmak istemiştim..Ama buna izin vermediler..Eve gitmek zorundaydım..BİTTİ hayallerim,yaşayamam ki artık..Öyle bir yaşamak zorundayım ki..Kimse bilemez..Nefes alışımın bile artık bir sebebi var..Ölüyorum..Beni al kollarına anne..
O eve gelmiştik..O ev..Evin geleni geçeni,baş sağlığı dileyeni eksik olmuyordu..İyiki dayım var..Tutunmak bir dala..Hiç bırakmıyordu beni.Bugün o kadar zor geçti ki.Bilemez kimse..İçimde ne fırtınalar koptu..Bilemezler..Konuşamadım hiç kimseyle.Akşam olmuştu..Nihayet herkes gitmişti.Tek dayım kalmıştı yanımda..Babam bile herkes gittikten sonra kapıyı çarpıp gitti.Bu gece hiç uyumadım.Nasıl gönül rahatlıyla yatarım..Yatsam bile dikenler beni sarıcaktı. Ömürümü bile zor uyuttum..
Yarın oldu.Babam sabah erkenden gelip;Hazırlanın öğlen sizi yurda gönderecem..Bu söz var ya beni hepten küle çevirdi.Çaresiz hazırlandık.Yalvarışlarım,yakarışlarım fayda etmedi..
Bizi yurda verdiler....Yurdun ayak seslerini inliyordu.Kayıt işlemleri o kadar zor oldu ki benim için..İnanamıyorum hala.Babam değilde bir caniydi..Neymiş ben uzaktan akrapasıymışım.Yok bizim ailemiz yokmuş..Hepsi yalan..Ama diyemezdim.O bizi çoktan bırakmıştı.Annemin soyadını kullanıp öyle kayıt işlemlerini gerçekleştirdi.Bizi bıraktıktan sonra en son dediğim şey;
BİR DAHA SENİ GÖRMEK BİLE İSTEMİYORUM..GELME BİR DAHA..
Yurdun ilk günleriydi..Hayatımı keşkelere bağlayamazdım.Ömür benim her şeyim.Nefes alışım,hayatım,onun için her şey, kaderim..Ömür henüz 2 yaşında..Ben ise 13..
''Gül SEZGİN,Gül SEZGİN..Çabuk buraya gel.''Bu seslenen Zardan Hanım'dı.Yurdun müdürü..Aceleyle yanına gittim..
Efendim Zardan Hanım.
Ömür ne yapıyor?
İyi efendim..
İyi olsun..Bak Gül seninle konuşmam gereken şeyler var.Geç otur şöyle..
Otururum..Sizi dinliyorum efendim..
Bak Gül daha yaşaman gereken çok güzel bir hayatın var.Kendini böyle mahvetme..Bak küçük olmana rağmen yetişkinlerden farkın yok.Saçların ağarmış,yüzün buruşmuş..
Zardan Hanım bu konuyu nereye getirmeye çalışıyorsunuz..
Bak kızım!Zengin bir aile Ömür'ü evlat edinmek istiyor.Sen de kendi hayatını,sahip olduğun hayatı yaşarsın..
Zardan Hanım'ın dedikleri beni çok yaraladı..
Demek hayatımı yaşarım.Ben annem olduğu gün hayatımı Ömür'e atadım.O olmazsaydı ben çoktan bitmiştim..Annemin vefat ettiği gün ben babamı da kaybettim.Bizi istemedi.O da yetmez gibi beni sevdiklerimden de ayırtı.Ben çoktan ölmüşüm..
Söylüyeceğim daha çok şey vardı..Ama kelimeler karışık,anlamsız..
O hızla kapıyı çarpıp dışarı gittim..Ağlamaklıyımdım.. Göğsümde ailemin resmini çıkartıp;
Seni o kadar özlüyorum ki anne.Mutluluk resimden ibaretmiş..Gerçek mutluluk bu resmin güzelliği anne..Hayatta Ömür'den başka kimsem yok.Babamdan çoktan vazgeçtim.Babam diye birisi yok..En çokta onun ellerinde,omzunda teselli bulacağımı zannetiyordum.Ben onu değil,o beni bıraktı. Sadece Ömrüm var anne,ağlamaklı bir sesle..O olmasaydı senin yanına çoktan gelmiştim..Bu kadar nı ban böyle??Almak istiyorlar..
Arkamda Zardan Hanım bütün konuştuklarımı dinliyormuş.Elini omzuma yasladı.
Ömür'ün senin için bu kadar önemli olduğunu bilmiyordum..
her şeyim,nefes alışım..Bak bu resimde bile onu ne kadar sarılmışım.
Canım..
İçinden..
Ben ne yaptım böyle..İnsan hiç sevdiğinden,kanından olan bir şeyi istemez mi.Sesli..
Tamam Gülüm..Ömür'ü senden kimseler ayıramaz.Sen istemdikten sonra..
Elimi Zardan Hanım'ın üzerine koydum..
Çok saolun Zardan Hanım..
Aaaaa!!Bana Zardan Abla diyeceksin..
Kafa salladım..
Günlerimi Ömürle geçiriyordum.Ona yeni şeyler öğretmeyi çok seviyorum..Geceleri ise yurtta ne iş bulsam yapıyordum..Çalışyordum..Yoksa nerden gelirdi ki para..Günler çok çabuk geçiyordu..Su bile daha erkendi..Ömürle olduktan sonra her şey o kadar güzel ki..
18 yaşıma gelmiştim..Yurdan çıkma zamanım yaklaşıyordu.Ömür 7 yaşına da gelmişti..Bu sene okula gitmesi gerekiyor..Yurttaki okula da gönderemezdim..Çünkü burada ders işlenmiyor.
Yurdan çıkma günüm gelmişti..Bahçede giterken:
Ablacım Ömür sana emanet.Birkaç gün sonra gelip Ömür'ü yurttan alıcam..
İş bulmam gerekiyor..Sonra ağır ağır düzenimizi kuracağız..Kendine iyi bak!
Ömrüm kimseye kötü davranma tamam mı canım..Birşey olduğu zaman Zardan Abla'ya git!!
Zardan Abla kafa salladı.
Tamam,abla..Seni bekliyecem..
Yurtdan ayrılışım çok zor oldu..Sokaktayım..Yıllar sonra ilk kez gördüğüm caddeler,sokaklar..Bu sokaklarda yürümeyeli o kadar oldu ki!Akşama kadar iş aradım.Bulamadım..Çokta yoruldum.Sonunda iş buldum.O kadar saat aradım..Lokantada garson..
İş görüşmesindeyim..Mümtaz Bey o kadar iyi bir adam ki!!Bana iş ve Ömürle yatacak yer verdi..Hem de para.Yani avans.
Bu seviçle dışarı çıkıp bir banka oturup..
'Ey gidi koca Ankara!!Burda doğdum,hayatımı verdim..Ağlamaklı:
Annemin mezarını bildiğim halde yanına gidememek çok acı veriyor..Beş yıldır göremedim..YETER!!15 Haziran annemin ölüm yıl dönümü..Karşıyaka mezarlığı.Bunalrı art arta söylemek..Ne bileyim annemi çok özledim..Gitsem mi ki.
Sonunda giderim..Bu yere ne kadar zamandan beri gelmemiştim.Ankara'nın benim gözümde en sade yeri..Annemin mezarına yaklaştığım an;
Ahhh!!Annem..Bu hayat nasıl..5 yıl önce küsmüştü galiba..Ben hiç gözümü açmadım anne hayata..İşte bugün ilk..İş buldum biliyor musun??Yarın da Ömür'ü okula yazdıracam..Mezarın üstüne usulca yatarım.Ağlarım.
Hava kararıyordu..Gitmek gerekiyor..Ömür beni bekler..
ELVADA ANNE...SENİ HER ZAMAN GÖRMEYE GELİCEM..Daha senle konuşacağım çok şey var anne..
Yurda giterim..Ömür kapıda;
Kucaklaşarak;
Ömrüm ben geldim.Seni almaya geldim..Artık gidiyoruz bu yerden.Yarın yeni bir hayat bizi bekliyor..Nasılsın Ömür?Seni çok özledim.
İyiyim,ablacım!
Canım benim.Hadi sen içeri git.Ben Zardan Ablayla konuşucağım..
Zardan Abla'nın odasına doğru ilerlerim..
Girin!!
Merhaba Zardan Abla.Ömür'ü almaya geldim..
İçeride bay-bayan oturuyordu.
Bayan:
Sen Ömür'ün nesi oluyorsun?
Ben Ömür'ün ablasıyım..Siz Ömür'ü neden sordunuz?
Biz onun yeni ailesi olmaya geldik.Zardan Hanımla onu konuşuyorduk.
Sinirlenerek:
Ömür'ün ailesi var zaten.. Siz kim oluyorsunuz.Çabuk gidin gözüm görmesin sizleri!
Bay:
Bak Gül!!Ömür'ün ailesi olsaydı onu yurtta vermezdin demi..Sen şimdi onu almaya geldim,diyorsun..Önceden aklın nerdeydi..
Ya sen ne oluyorsun da böyle konuşabiliyorsun..Benim ailem yok.Ama Ömrümün var.Benim!!Ben onsuz o bensiz yaşayamaz.Şimdi aklın nerde demeyin boşuna..Ben de Ömürle beraber yurtta büyüdüm.Birkaç günlüğüne yurttan ayrılıp iş bulmaya gittim.Buldum da!Şimdi ise Ömrümü almaya geldim.
Bayan:
Demek öyle kızım!Zardan Hanım bunu doğrularsa sana veririm.Aksi takdirde vermem.Alır giterim.
Zardan Abla bunu doğrulamazsa bile Ömrü size vermem.Benim iznim olmadan alamazsınız..İşte o kadar..
Tamam Gülüm sakin ol!Ömür'ü kimse senden alacağı yok.Bu insanlar gazeteci..Yurdu gezmeye geldiler sadece..En çokta senin hayat hikayeni beğendiler..Seni deneyelim dediler.
Öyle mi??Çok sevindim..Az daha kötü şeyler olucaktı..
Bayan:
Sen kaç yaşındasın Gül?
18..Yurttan ayrılmam gerektiği için dışarıda iş buldum ve yatacak yer..Üstelik Ömrü'n okula başlama zamanı geldi..Bu sene okula başlıyacak..
Bay:
Tebrikler,kızım!Bu azmin ve başarın beni duygulandırdı.
Bayan:
Zardan Hanım seni bana anlatmıştı.Hayata 13'nde başladın.Hatta daha erken..Senin yerinde başkası olsaydı dayanamazdı herhalde..Keşke,olmasaydı,eski günler..Sen bunları dedin mi peki..
Demedim..Diyemezdim..
Zardan Hanım kalemiyle oynuyordu..
Bay:
Baban olsaydı hayatın nasıl olurdu?
Ben bu soruyu ilk günlerde hep kendime sordum..Acaba babam olsaydı nasıl olurdu?Değişen hiçbir şey olmuyacaktı.Bundan eminim..
Bayan:
Neden olmazdı Gül?
O bizi gerçekten istemedi..
Bu konuşma gerçekleştiği için kendime kızıyorum.
Bay ve bayanla el sıkıştım.
Zardan Ablacım her şey hazırsa yarın gidiyoruz..
Hazır Gülüm..Şimdi siz hazırlanın..
Kardeşimin yanına giderim..
Gül hayatını kardeşine atadı.Annesinden kalan tek yadigar!...
Bay:
Gül'e yardım etmek istiyoruz..Kabul eder mi?Bayan kafa sallar..
Hiç kabul etmez..Sizler gibi kaç insan yardım etmek istedi.Kabul etmedi.Sırf kardeşi için geceleri yurtta çalıştı..Kardeşi yanda 1 dk. bile olmazsa çok telaşlanır..Çok korkar..Ayrıca köşenize yamayın..Çok kızar..
Hadi artık biz kalkalım..
Ama çayınız..
Başka zaman..Giderler..
O öyle bir Gül ki..Dikeni yok..O etrafındakilere kendini açar..Ama o hep kapalıdır.
Yarın olur..Yurdan ayrılırız..
İŞTE BİZİMKİSİ MUTLU BİR HAYATIN YELKENLERİYDİ..
Dilek Çoban
- Sessiz Çığlıklar Konusuna Benzer Konular
- Sessiz Gemi 13.07.2004
- SESSIZ GECE 21.07.2004
- Ümitler sessiz !.. 03.09.2004
- Çığlıkların Uğultusu 29.09.2004
- Sessiz Haykiris 21.10.2004
- Plastik Gıda Ambalajı 19.06.2009 22:57