1. Ana Sayfa
  2. İslam
  3. Ardıç Kuşu

Ardıç Kuşu

Son güncelleme: 10.10.2007 13:12
Serendipity Serendipity foto

  • Ankara' da işim uzamıştı. İstanbul' a dönüş için aldığım
    biletimi değiştirmem gerekiyordu. Öğle arasında Sıhhiye' deki otobüs
    yazıhanesine gidip biletimi erteletmek için acele ediyordum. Kalabalıkta
    koşarak yazıhaneye ulaşmaya çabalarken çarpıştık o yaşlı adamla.
    Sendeledi; elindeki büyük sepette bulunan tahta kaşık, maşalar yola saçıldı.
    Sanırım o da belediye zabıtasından kaçıyordu. Kısa süren şaşkınlıktan sonra
    adamın kalkmasına, yola saçılanları toplamaya yardımcı oldum.
    Heyecanlanmış, rengi solmuş, nefes nefese kalmıştı. Sakinleşmesi için
    girip yol kenarındaki banka oturmasını sağladım. Savrulan kaşık ve
    maşaları toplayıp ben de yanına oturdum. Sepetten dağılanları yerine dizip
    bir yandan da " bırakmıyor şu belediye zabıtaları üç kuruş para kazanalım.
    eve katkımız olsun " diyerek söyleniyordu. Tahta kaşıkları dizmesine yardım
    etmeye çabalarken " Dur hele, şimşir ve ardıç olanları diğerlerine
    karıştırma " diyerek engel oldu.
     - Hepsi tahta kaşık işte, ne fark eder?
     - Olur mu beyim? Şimşir ve ardıç ile ıhlamur, gürgen bir olur mu?
     - Bilmem. Görsem ağaçlarını bile tanımam herhalde. Ne fark var aralarında? Eline
    aldığı kaşıklardan birinin sırtını parmaklarıyla okşayarak bana doğru
    uzattı:
    - Ardıç, şimşir sert ağaçtır. Kolay bırakmaz kendini, işleyesin.
    Zordur ardıçtan kaşık çıkarmak. Ama evlâdiyeliktir. Senelerce
    kullanırsın. Ihlamur gürgen ise yumuşaktır. Kolay işlersin ama çabuk
    yumuşar, dayanmaz. Daha sonra Sivas' ın Hafik ilçesinde çiftçilik
    yaptığını, sağlık sorunları nedeniyle kızının yanına Ankara' ya
    yerleştiğini, evin geçimine katkısı olsun diye kaşık ve maşa yapıp
    işportada sattığını anlattı. Özellikle ardıç ağacının zor bulunduğundan
    yakındı. Elindeki maşayı eliyle okşayarak " Ardıç kuşu ağacını terk etti.
    Bir araya gelmeleri çok zor, artık " dedi.Anlamamış gözlerle bakmış
    olacağım ki açıklama yapma ihtiyacı duydu:
    - Beyim, ardıç kuşunu bilmez çoğumuz. Bilenler de unuttu, gitti. Ardıç ağacı yabanidir. Öyle tohumundan üretemezsin, çeliklemeyle de olmaz. Ağacın üremesi meyvelerinin ardıç kuşu tarafından yenilip pisliği ile atılmasına bağlı.Ağacın tohumu ancak o zaman filizlenebilir hale gelir.
    - Yani bu kuş olmazsa ardıç ağacı üreyemiyor,
    öyle mi?
    - Evet, aynen öyle. Bunlar biri birine mahkûm sevdalılardı
    - Peki, sonra ne oldu, kuşlar mı azaldı?
    - Kuşlar azalmadı, hatta çoğaldılar bile. Ama şehirler büyüdükçe çöplükleri de büyüdü. Kuşlar ardıcın meyvelerini yemektense çöplükten beslenmenin daha kolay olduğunu keşfettiler. Ardıç kuşu ağacını unuttu.Şimdi kentlerin kasabaların
    çöplüklerinde yaşıyorlar. Ardıç ağaçları ise kayboluyor gözümüzün önünden.Elindeki kaşığı, diğerlerinin arasına yerleştirdi. Sepetine tekrar göz atıp çıkardığı maşayı bana doğru uzattı:
    - Bak bu ardıç. Çürümez, nemlenmez. Eskiden ölüleri gömdükten sonra mezarlara konulurdu. Çürümediği için mezar çökmezdi. Son yolculukta arkadaştı,insanlara.Şimdi kıymete bindi. Mezarlarda yumuşak ağaçları kullanıyorlar.
    - Olsun, aynı işi gördükten sonra varsın dayanıksız olsun.
    - Şehirliler de hep senin gibi konuşuyor beyim. Herkes ardıç kuşu gibi zahmet çekmektense çöplükten kolay geçinmenin, kolay yaşamanın yolunu arıyor.Ardına bakmıyor. Çocuklarım bile kasabada yanımda kalmaktansa ardıç kuşu gibi şehirde daha kolay yaşandığını görüp uçup gittiler. Sorsan hallerinden çok memnunlar.Ama geride bıraktıklarını bilmiyor, görmüyorlar. Sonunda sen de gelmişsin şehre! Buradan medet umuyorsun. Ama ben ardımda kalanların farkındayım. Şehirde emeğin hiç değeri yok. Her şey bol, kolay ve ucuz. Biraz paran olsun emek vermeden yaşayıp, geçip gitmek mümkün bu şehirde..
    - Ne var bunda, şehirler hep böyle?
    Sustu bir süre. Kafasını sağa sola sallayıp kendi kendine söylendi:
    Sevgi yok beyim. Şehirde sevgi yok! İnsan emeğini sever. Ben bu kaşıkları
    tek tek elimde yapıyorum. Beğeninceye kadar uğraşıyorum. Kızımın evine
    katkım olsun diye satıyorum ve bu beni mutlu ediyor. Elimin emeğinin
    beğenilip bir yerlerde kullanıldığını bilmek hoşuma gidiyor. Şehir insanı ise
    emek vermediği için sevmesini de bilmiyor. Ardıç kuşu gibi yaşıyor,
    semiriyor,ürüyor ama geride kalan ardıç ağacınınçektiği acıyı bilmiyor,
    görmüyor. Görse bile anlamıyor.Bir süre daha konuşmadan oturduk o
    bankta. Ardıç ağacından yapılmış bir çift kaşık satın almak istedim. Sepetine
    göz atıp seçtiği kaşıkları gazete kâğıdına sarıp uzattı. Söylediği fiyattan fazla
    para vermek istedim; ederinden fazlasını almadı. Sepetin ipini omzuna atıp,
    kucakladı.Helâlleştik.Sıhhiyeye doğru ağır adımlarla yürüyerek şehrin
    kalabalığında gözden kayboldu.
    -
    - Mehmet UHRİ
#10.10.2007 13:12 0 0 0