Bir sevgilim vardi, ne kadar mutluyduk.
Birbirimizi deliler gibi seviyor, durmadan geceleri konusuyorduk.
Bilmiyorum bu mutluluk ne kadar sürdü.
Birgün telefon caldi, arayan benim sevgilimdi.
Kötü haber cabuk duyuldu, yesil gözlüm ilk kez agliyordu.
Hickiriklar bogazinda dügümleniyordu.
"Seni seviyorum" dedi ve gerisi geldi.
Aglama sevgilim, kaderimiz, mutlu olursun insallah diye teselliye calistim.
Ama o hala sevgilim diyordu...
Dügününe cagiriyordu, gitmemek olurmuydu!?
Sonra bir teklif geldi, nikah sahidi olmami istedi.
"Yapamam sevgilim, yapamam. Sen baskalarina giderken sana bakamam."
O hala sevgilim diyordu...
Bir Pazar aksam nikah masasina oturuyordu.
Yavasca iceriye girdim.
Elimde bir buket cicek.
Gözyaslarimi ondan gizledim.
Birtaneminde gözleri islanmisti.
Ne yapacagimi bilemedim.
Cekip gitmek olmazdi.
Yavasca masaya yaklastim.
Bir buket cicegi uzattim, elini siktim ve ömür boyu mutluluklar diledim.
Son kez gözlerinin icine bakiyordum.
Sanki gözleri hala sevgilim diyordu.
Yalvariyordu sanki gitme diye.
Kapidan cikarken son kez onu o halde görmek istedim.
Ve o sehri terk ettim, terk etmek istedim belkide.
Hala hayali gözlerimde, elleri hala elimde, sevgisi herseyi hala bende.
O hala sevgilim diyormu acaba??