Ölünün Odasi
.
Bir oda, yerde bir mum, perdeler indirilmis;
Yerde çiplak bir gömlek, korkusundan dirilmis.
Süt beyaz duvarlarda çivilerin gölgesi;
Artik ne bir çitirdi, nede bir ayak sesi....
Yatiyor yataginda, dimdik, upuzun, ölü;
Üstü boynuna kadar bir çarsafla örtülü.
Bezin üstünde ayak parmaklarinin izi;
Mum alevinden sari, baygin ve donuk benzi.
Son nefesle gögsü bos, eli bos uzanmis yana;
Gözleri renkli bir cam, mihli ahzap tavana.
Sarkik dudaklarinin ucunda bir iz var;
Küçük bir çizgi, küçük, titreyen bir an kadar.
Sarkik dudaklarinda sili titrek bir an;
Belliki birden bire gitmis çarpinamadan.
Bu benim kendi ölüm, bu benim kendi ölüm..
Bana geldigi zaman, böyle gelecek ölüm....
.
Necip Fazil Kisakürek