Gece Tutanaklari
.
1.
bez parçalariymis gecelerime adini veren
2.
vahsiligin melodisi oksarken kulagimi
bir baykus oluyor ellerim gizlice
3.
sah degilim ama mat edildim
sipersizim filler akiyor gövdeme
siginilmayacak kadar küçülmüs kaleler
4.
parçalaniyor sayfalari kanunlarin
içimde bir Habil can çekisiyor
sanci düsüyor yapraklarina agaçlarin
ölümleri dogumlarimi kör ediyor
5.
sonunda sabun köpügüdür bana düsen
kadim bir sirdir saklanan bana
bir seydir bu dokunsam sönecek
sehvetlerin gözlerini açtigi odalarda
rüyanin Yûsuf'u görmesidir olan
6.
tükenmiyor arlanmaz tükenmekligim
içimde diriliyor ölüm tekrar tekrar
sariyor bacaklarimi bir ölü serinligi
geceye ayaklarimi uzattigim su an
kani çekilmis bir ask var elimde
ve ask beni yasiyor sapsari
7.
buna dairdi tüm çabalar
gündüzleri geceye çekmek
ve geceyi gündüzlere
kis ve yaz yasanmisti
görülmüstü güz ve bahar
lâkin islenmemisti göz bebeklere
kan kirmizi mevsimim
8.
bizimdir gebe kalmayan geceler
çünkü bilmekteyiz
gecelerin er yüzü görmedigini
ve yine biliriz
hüzünbaz dügünlerimiz oldugunu
en bilinmeyen köselerde
umutsuz oldugunu bir seyin
ve beklemekte oldugunu bir seyi
9.
ardalanir gece ve gündüz
geçilir aktan ve karadan
bir an gelir ates olur
ve buz tutar bir zaman
hüzün taht kurar bazen
bazen de fütursuzca kahkahalar
halbuki arinmis bir yasamakti bizimkisi
gecede yitirmemek sabahi
ve gündüzde unutmamak geceyi
10.
ellerimde bir kelepçe gibi durdu gece
sardi gövdemi halatlari yalnizligin
ve ask sinsice gelip
doladi boynuma yagli urganini
husuyla acilar biriktirdim
perçinledim sarimsi sevdalari
bir an gizlenemedim aci dipçiklenmelerden
çünkü ögretmemisti bana geometri
fasit dairelerin oldugunu
ve birilerinin içinde dönüp dönüp durdugunu
11.
dinamitlenmis yürekler gördüm
genlesen gövdelerinde paramparça
aliklasan çehrelerde beliriyorlardi
yasiyorlarken habersizce ramazanlardan
sevvallerin görülecegine dair
umutlar besliyorlardi kocaman
yoktu hiç bir cevap
atilan tohumlara karsi tarlalarda
cinsi mekanlarda vurgulanan
ve öylece ihraç edilen
kahkahalar vardi bitmez sanilan
12.
bu gece beni soludu çiçekler
bosaldim geceye tüm arsizligimla
tir tir titredi kilifsiz iskeletim
hafif hafakanlar doldu hafizama
agir kargilar dolandi ayaklarima
hiç bir soru sorulmadan
bir fitne büyütüldü bana
ben de içimdeki imama uydum
bir mevlevilik oluyordu halim
dönüp dönüp durdum
artik görebiliyordum ifritleri
nedense yüzler hep çirkindi
13.
gece bitmiyor fakat
bir gün batip baska bir gün doguyor
yanina on yedi mumun
ekleniyor bir mum daha
çabuk çabuk uzuyor alevler
agir agir yitiyor alevler
artik yargila karar ver
kalem kir dâre çek beni
kümeslerinde gizli gizli ölünen
daragaçlari yakilan bu ülkeden
kaçir sürgünlere beni
mumlar üzerine kur iskemlemi
sonra üfle mumlari
.
Bilal Zilan