ne kadar soğutmaya çalıştıysam da kendimden....
Beni bırakmadı...
Beni Çok SeViYoR...
Hiç umursamadım,
hiç gülmedim şakalarına
ona karşı ciddiyetim hep hat saf'hadaydı...
belkide bu yüzden bırakmıyor beni kimbilir??...
bilmiyorum, neden ona bu şekilde davranıyordum?? bilmiyorum...?..
O yanımda değilken ise, onu düşünmekten kendimi alamıyorum...? bilmiyorum bunun sebebini...
sonra soruyorum kendime: "PEKİ NEDEN?"...
'neden ona karşı soğukluğun?'
'neden ona karşı böyle davranıyorsun?'
'neden aşkına sevgisine karşılık vermiyorsun?'
'Seni bu kadar deli gibi severken,, Senin için canını bile yoluna sermişken... NEDEN???...
'Korktuğun bişey mi var?'
"Hayır Allah'tan başka kimseden hiçbişeyden korkmam ben"
'güvenmiyor musun yoksa ona, sevgisine?'
"Hayır aksine..
okadar çok güveniyorum ki ben ona, kendime güvenmiyorum ona güvendiğim kadar (belkide bu yüzden ona karşı olan durgunluğum _GÜVENMİYORUM KENDİME_)
Ve
beni mutlu edeceğine o kadar eminim ki; cennetin mutluluğunu bile istemem belkide onun sunduğu mutluluk karşısında?...
belkide bu yüzden durgunum, suskunum....
onun sevgisine, cennetine layık değilim belkide ben... kimbilir??...
gözlerine baktım bi müddet..
öyle tatlı öyle aşkla bakıyordu ki... dayanamadım başımı yere eğdim...
"NEDEN BEN?" dedim...
çenemden tutup başımı kaldırdı ve gülümseyerek: "SEN BENİM KADERİMSİN" "sen bana karşı nasıl davranırsan davran, nasıl olursan ol 'SEN BANA RABBİMDEN BİR LÜTUFSUN' ve biliyorum ki sen bu sen değilsin... ve şunu da biliyorum ki; sen sevgiye de karşılık verirsin"dedi....
bir süre gözlerine baktım..
yine o bakışlar....
dayanamadım boynuna sımsıkı sarıldım...
"BENDE SENİ SEVİYORUM BİTANEM"...