Dr.Paul Ruskin, ogrencilerine yaslanmanin psikolojik belirtilerini
ogretirken onlara su olayi okur :
" Hasta ne konusuyor, ne de soylenenleri anliyor.Bazen saatlerce anlasilmaz
seyler geveliyor.Zaman, yer ya da kisi kavrami yok.Yalniz, nasil oluyorsa,
kendi adi soylendiginde tepki veriyor.Son alti aydir onun yanindayim, ne
gorunusu icin bir caba sarf ediyor ne de bakim yapilirken yardimci
oluyor.Onu hep baskalari besliyor, yikiyor ve giydiriyor.Disleri yok,
yiyeceklerin pure halinde verilmesi gerekiyor. Gomlegi salyalarindan dolayi
surekli leke icinde.Yurumuyor.Uykusu surekli duzensiz.Gece yarisi uyanip
cigliklariyla herkesi uyandiriyor.Cogu zaman mutlu ve sevecen, fakat bazen
ortada bir sebep yokken sinirleniyor.Biri gelip onu yatistirana kadar da
feryat figan bagiriyor."
Bu olayi okuduktan sonra, Ruskin ogrencilerine boyle birinin bakimini
ustlenmek isteyip istemediklerini sorar.Ogrenciler bunu yapamayacaklarini
soylerler.Ruskin, kendisinin bunu buyuk bir zevkle yaptigini ve onlarin da
yapmasi gerektigini soyleyince ogrenciler sasirirlar.Daha sonra Ruskin
hastanin fotografini dolastirmaya baslar.Fotograftaki doktorun alti aylik
kizidir.
Dr.Ruskin, Amerikan Tip Birligi Dergisindeki makalesinde,(gunumuzde cok
yasandigi gibi ) gulunc bir yanlis anlamanin insana nasil tamamen farkli bir
perspektif kazandiracagini anlatmaktadir.