Sevdamızın adıydı Karanfil,
Ve çaresizliğin Haykırışı,
Bilirsin; acı demektir karanfil,
Dert demektir,
Bir hasrettir karanfil, sonu ölüm olan
Bizimde böyle bir karanfile yazılmıştı kaderimiz.
Bir birimizi bir ortak yanla bulmuştuk,
ikimizin de hayatıydı karanfil,
Ve Karanfil gibi başlayan sevgimiz,
Karanfil gibi sürdü,
Karanfil gibi bitti senin kalbinde,
Ama bitmeyen ve bitmeyecek olan
Bir karanfil vardı benim yüreğimde.
Biliyordum bu karanfilin ömrünü,
Biliyordum en güzel gün solacağını,
Sana da söylememe rağmen dayanamayacağını,
Sabrederim dedin, Buğulu gözlerinle...
Sabredemedin gülüm olmadı,
Son dediğimiz acılarımız
Yine son bulmadı....
Aslında bütün suç bende,
Bilmeme rağmen karanfil mevsimini,
Dayanamadım; Saf, masum sevgine...
......
Bir ses duyuyorum bazen
" Sen sonyolcu'sun, bitmez senin yolculuğun,
Mululuğu çoktan geçtin, acıdır ismi durağının"
Beni en çok yakan değildi karanfilin solması,
Kaçışının Selamsız olmasıydı ....... Günü.
Bir damla göz yaşıylada olsa soldurmam karanfili,
Dertler yolculuğuna Selamsız uğurlamandı,
Ama değil Hayatımın ne ilk nede son günü.
Ve hala düşünüyorum...
Elimde Kırmızı karanfil, Aklımda gözlerin,
Ve en mutlu günümü, Yanındayken sevgilim...