Kalp dediğin bilir imkansızlık şiirini.. bilir de, ya gözlerim ?
En yaralı yerim benim..
Gözlerim gözlerinsiz kalınca ben sabahı nasıl ederim ?
Kararmaz mı bütün dünyam, bir ömür..
Ya nasıl öğreteyim sende ki imkansızlığımı ellerime ?
Bir an bile ayrılmayan ellerimiz nasıl da yıkmakta bunca şeyi ne tuhaf..
Oysa benim başım en çok senin göğsüne yakışırdı..
Başım ki tam omzuna yatmalıktı..
Ben artık bu yetim başla hiç bir hayale ağlayamam..
Sonra boynum.. ki dalından düşen bir yaprak..
Mevsimsiz sürgün yedim senden ayrı bir ömre doğarak..
İnsan yalnız kalbiyle sevmez ki unutmaya ilk oradan başlasın..
Unutmak kör kuyu, dipsiz karanlık.
Nerden başlamalı unutmaya seni bilmem ki..
Senden başladım unutmaya kendimi...
Geç kalmış, yolunu şaşırmış, bir serseri bulup dedimdi göğümü karartan.
Esmer bir imkansızlıkmış meğer geçmezmiş, bilemedimdi.
Lal bir masal sen ve ben ihtimali. Dilsizlerin elleriyle gözsüzlere anlattığı..
Aşk, santim santim budanmakmış gençliğinden, çarçabuk öğrendimdi.
Ruhumu patlatan bir sevdanın fitilini şuracıkta çektimdi.
Tam şuracıkta. İnsanların ömür dediği yerde.
Ilık ılık akıyorsa damarlarım şimdi sana, hayra yorma!
Kavuşmadan kapanmaz göğsümdeki bu yara!
sarsın canım benim ikidir aynı uyarıyı alıyorum senden,sormadan edemiyeceğim.
kurulu cümlenin satır başı büyük harf sorun nerde?
anlamadım ,her kelime büyük harfle mi başlaması gerekiyor