Artık hiç bir şeyin anlamı yok. Çalan telefonlara aldırmıyorum.Konuşma bazen eziyet geliyor bana.Bakışlarım ise boş.Kendime bile katlanamıyorum artık.En kötüsüde hiç bir şeyin beni mutlu edeceğine olan inancımı yitirdim.
Güneş inat etti bir kere.
Doğmayacak artık.
Doğmayacak işte doğmayacak.
İnce bir sızı var yüreğimde ama artık o bile acıtmıyor.Biliyorum hançerlenmiş bu yürekteki yara elbet eninde sonunda kabuk bağlayacak.
O güneş elbette doğacak.
Başka suları,başka kuşları
Başka yürekleri ısıtacak belki ama
Benim yüreğim hep üşüyecek çünkü o güneş bir daha bana doğmayacak. Hayatımı sorguluyorum. Bilmem kaçıncıdır bu ruhumla girdiğim savaş.Ama artık yoruldum, ne bir savaşa girecek gücüm kaldı nede gireceğim savaşta güveneceğim bir yürek ve beynim kalmadı.
Aslında biliyormusun Bebeğim;
Dünya döndüğü sürece var olacak
Bir masalın iki kahramanıyız biz
Birbirimizin farkındayız
Ve bu farkındalık değilmi zaten can yakan.
Neyse yaa boşver,Sen kırdın kalemimi nasılsa. Buruşturup attın yazdığın sayfayı. Ve şimdi yaslan arkana ve için rahat bir şekilde gülümse...