Duvarlar geliyor üstüme perde perde hissediyorum.
Kurtulmak istiyorum kurtulamiyorum
Percinlesmisim umutsuzluklarla, hüzüne demir atmaya,
Karamsarlıklar beni arıyor tüm yanlızlarda,
Ne zaman biter bu kabus, hicmi
gülmeyecek yüzüm hep benmiyim suclu?
Hicbir zaman yasayamadım yazı, sevinci, baharı.
Bedenim ve ruhum ayrılmıs iki düsman gibi,
Ben ise arada kalan kararsız bir duygu.
Ayrılık ve hasret var mutluluga, pembelere.
Bir sonbahar yagmurunda,
Dalını arayan dökülmüs sarı bir yaprak,
Sonsuza kadar anlatır;
Tüm pas tutmus duygularımı.
Kimbilir belki de toprakla bulusmaktır,
Bu hüzün atesini söndürecek.
Ama ne zaman, nerde ve nasıl?
Tıpkı zamanı belli olmayan,
Treni beklemek gibi...