Bazen; en büyük öfkeyi, en çok sevdiklerimize duyarız.
Bazen; en yakınlarımız, en çok acıtır canımızı...
Bazen; en tutkulu aşkla bağlı olduğumuzdan, en vahşi intikamı almak isteriz...
Bazen; kendi duygularımızdan bile, kuşkuya düşeriz.
Bazen, sevdiğimiz kuşkulandırır bizi...
Sevgiyi, aşkı, mutluluğu saf ve lekesiz bir biçimde ele geçirmeyi başaramayız...
Hayat, bütün izlerin birbirine karıştığı ürkütücü bir ormana benzer bazen...
Böyle zamanlarda bir ses, bir işaret, bir yardım ararız yaşadıklarımızı ve bize yaşatılanları anlayabilmek için!.....