Ehli Kıble

Son güncelleme: 28.12.2007 22:06

KONAMI

* EHLİ KIBLE *

Kıbleye dönüp namaz kılan müslümanlar, Ehli İslâm.Ehli Sünnet yahut ehli bidatten olup kıbleye yönelerek namaz kılan bütün müslümanlara ehli kıble denilir. Ehli bidat mezheplerinden bazısının diğer müslümanları tekfir etmesine rağmen, ehli sünnete, göre kim olursa olsun ehli kıbleden hiç kimse tekfir edilmez onların arkasında namaz kılmamazlık edilmez büyük günâh da işleseler onların cenaze namazı kılınır ve hayır dua edilir.Kerrâmiyede ehli kıble tâbiri ile, kelimei şehâdet getiren herkes kastedilir. Ehli sünnet uleması ehli kıbleyi, Kâbeye yönelerek namaz kılmanın farziyetini kabul edenler diye târif etmiştir. Ali elKâfi bunun için daha geniş bir tanım yaparak şöyle der
* Ehli kıble zarûrâtı diniye üzerinde ittifak eden kimselerdir *
Ehli kıbleyi, ehli sünnet ve ehli bidat şeklinde ikiye ayıran âlimler Mutezile, Şia, Kerrâmiye, Mücessime, Müşebbihe, Mürcie gibi bidat mezheplerini de ehli kıbleden saymışlar fakat açıkça İslâmın temel nasslarını değiştiren, bozan, reddeden Batınîlik, Gulâtı Şia, Hâriciye, Cehmiye, Bahâiye, Kadıyânilik Ahmedîlik, Nusayrilik, Dürzilik gibi fırka ve mezhepleri ehli dalâletten saymışlardır. Çünkü bunlar arasında meselâ Hâricî Ezârika mezhebi gibi müslümanın kanını, malını, canını helâl sayarak birçok müslümanı katletmiş olanlar bulunmaktadır. İslâm da tekfiri, ayrılığı, bölük bölük fırkalara ayrılmayı, cedeli, tevili, inanç esaslarının tartışılmasını ehli bidat mezhepleri ortaya atmışlardır. Bunların içinde de, dalâlet ehli olanlar, hevâlarına uyanlar İslâm için en tehlikeli olanlardır.Öte yandan ehli sünnet mezhepleri içerisinde de muamelâtta bazı noktalarda görüş ayrılıkları bulunmaktadır. Meselâ Hanbelîler, tembellikle de olsa özürsüz namazı terkedeni kâfir sayarlar.İmam Ebû Hanifeye göre ise namazı terkeden kâfir olmaz namaz kılmadığı için diğer üç mezhebe göre öldürülmesine rağmen, ona göre sadece namaz kılıncaya kadar hapsedilir
* Ehli Sünnet,namaz kılanların kim olursa olsunlar lânetlenmesini yasaklamıştır *
* Ancak fâiz yiyenler, tefecilik yapanlar böyle değildir *
Ayrıca ashâbı kesinlikle hayırla yâd etmek hakkında icmâ vardır ancak Hz. Hüseyini Kerbelâda feci bir şekilde aile efrâdıyla birlikte şehid eden Yezide lânet etmek bunun dışında tutulmuştur .İslâmda Ben müslümanlardanım diyen her samimi insanın dokunulmazlığı vardır. Hiç kimse hakkında kötü zan beslenmez af ta hata cezâ da hatadan hayırlıdır ilkesi esastır. Açıkça kelimei şehâdet getiren ve kıbleye dönüp namaz kılan her müslüman, cemâattendir bir insanın diliyle söylediğinin aksini yapana kadar ona inanılır Hz. Peygamberin bu konuda
* Kalbini yarıp da baktın mı? *
buyruğu esastır.Bütün sünnet ehli ya da bidat ehli olanların kendi içlerinde aşırıları ve ılımlıları bulunmaktadır. Bunlardan Hz. Peygamberi yalanladığı takdirde kim olursa olsun ehli Kıbleden değildir.Hicrî ikinci asırdan sonra İslâm dünyasında Hz. Peygamber ve ashâbı zamanında olmayan birtakım meseleler ortaya çıkmış ve sünnet geleneğini koruyan ehli hadis ilk bidatleri çıkaranlara karşı selefin yolunu savunmuştur. Siyasî ve itikadı mezheplerin yayılmasından, Eşarîlik ve Mâtûridîlikle ehli sünnet kelâmının Mutezile, Mürcie, Cebriyye vs. ye karşı çıkmasından sonra her grubun aşırıları ötekileri tekfir etmeye başladılar. Haricîler, her zaman en önemli sapık fırka oldu ve itikada iman, İslâm, büyük günah, gibi meseleleri onlar tartışmaya soktular bu arada imâmet de siyası bir mesele olmasına rağmen, akîde sorunları arasında mütalaa edilmeye başlandı. Hanbelilerden aşırı bir grup fevk ve istivâyı yalanladıklarını ileri sürerek Eşarîleri, Eşarîler onları ve Mutezileyi, Mutezile de onları tekfir ederdi...

Kaynak :
* İslam Ansiklopedisi
* İmam Gazâlî, FaysalutTefrika Beynel İslâm
* İbn Mâce, Cenâiz, 31 Aclûnî, KeşfülHafâ, II, 32
* Ali Karı, ŞerhulFıkhıl Ekber, 139
* Ebû Yalâ, AhkâmusSultâniyye, 53
* FetâvalAlemgiriyye, II, 269
* Buhâri, Edep, 44
* Buhâri, Libas, 86
* Müslim, müsâkat, 19
* Ahmed b. Hanbel, V, 54, 57
* Müslim, FezâilüsSahâbe, 33
* Buhâri, Zekât, 1
* Müslim, İman, 8
* İktisâd, filİtikâd, 112-130