kimse duymazdı içimdeki fırtınayı
hiç kimse tutamadı bu küçük ellerimden
benleğimi kaybettm güven nedir öğrenemedm
geçmişim örtü oldu hep geleceğime
gecelerim karanlık tutunamadm hiç aydınlığa
denediysem bile o da itikledi beni sanki yalnızlğa laikmişim gibi...
içime söz geçiremez oldum
nelerin yanlış olduğnu bildiğiz halde yapar olduk
herkesin varlığı benim için yokluk oldu
aynaya döndğümde iki yüz gördm bnm için doğru yolu ifade eden karanlığmdı
aydınlık ise varlığımı inkar edendi!!
Tebessümlerimi bıraktım geçen yıllardan bugün...
Biliyorum hayat sadece benim için nefes almak
ve yine biliyorumki beni ben yapan dilsiz ruhum
gidiyorum sessizce sahilden sadece gölgemleyim...
denize bakıyorum arada acılarımı anlatıyorum dalga olup geri vuruyor
herkes gibi o da beni karşısına almışcasına
kızgınca kayalara vuruyor...
Ruhumda son vermek istiyor herşeye o da terkediyor herkes gibi
tekim bu hayatta
belkide beni ben yapan yalnızlığmdı...