osman nuri ünsal şiirleri - osman nuri ünsal sözleri - ayrılık şiirleri - hoşçakal şiirleri - hüzün şiirleri
…Hoşça kal.
İstemiyorum bu kelimeyi duymayı artık.
Gecenin bir vakti üşümüş elleri olan bir çocuk olmaktan bıktım.
anlıyor musun?
Gözlerimi açtığımda sahip olduğum ne varsa gidiyordu benden, evet gidiyordu.
sen geliyordun aklıma.
inan anlatamam seni cümlelerle.
Benim kelimelerim yetmiyor anlatmaya..
Yüreğimi iki dudağımın arasına koyup da konuşmak istiyorum.
Üşüyorum.
Ellerim soğuk.
Sen yoksun.
Şehir soğuk.
Ağaçlar..
Yapraklar yok.
Üşüyorum,
anlıyor musun?
Nasıl da özlemişim öyle.
Anlatamam.
Aklıma geliyorsun;
İçim ebu cehili öldüren çocuklar gibi kıpır kıpır.
Bir şeyleri başarmış olduğumu hissediyorum ,seviyorum , ağlıyorum, sonra bu halimi aynada görüp
gülüyorum.
Aslında kendime değil, aklıma geliyorsun,
gülüyorum.
Seninle karşılaşmamış olmamız bir şey değiştirmiyor. Seni biliyorum, tanıyorum, seviyorum…
En çok da…
Bilmiyorum.
İnan en çok da diye başlayan cümlede ne anlatmak istediğimi bilmiyorum.
Ellerim soğuk,
yatak soğuk,
kelimelerim yetmiyor,
üşüyorum,
üşüyorum…
Aslında ben yüreğimi iki dudağımın arasına koyarak konuşmak istiyorum.
Dünyanın neresinde olduğun umurumda değil.
Kalp atışlarını duyduğum sürece seveceğim.
Böyle diyorum
Sonra her şey anlamsız..
Evet anlamsız kalıyor.
Çünkü hiçbir hayal acıyı okşamıyor ..
sevindirmiyor yüzümde nasırlaşmış o kaskatı hüznü.
Sabahtı,
Uykusuzdum,
Soğuktu,
biliyordum.
Sevilmiyordum.
Hayal kuruyordum.
Gücüm buna yetiyordu.
Kuruyordum yıkıyordum,
Aslında ben her gece uykusu kaçan elleri soğuk çocuktum.
Üşüyordum, ellerin yoktu.
Seviyordum.
Bir önemi yoktu…
Önemi yoktu.
Sustum
Kelimelerim yetersiz kaldı.
Aslında ben ne zaman seni görsem
Yüreğimi iki dudağımın arasına koyup da konuşmak istiyordum…