ela gözlü kız
Son güncelleme: 02.10.2004 20:46
-
Günün bütün yorgunluğunu atmak için kendimi sokağa atmıştım.Elim cebimde gezerken hıçkıra hıçkıra ağlayan bir kız çocuğu sesi duydum.Yanına gittim onüç ondört yaşlarında bir kız.Belli ki acı çekiyordu.Bu acı onun yüreğini yakıyordu.Göz yaşları bardaktan boşalırcasına yanağından süzülüyor,hiç dinmek bilmiyordu.İçim cız etti bir an.Yanına gidip derdini sormak istedim ama onu ürkütmekten korktum.Sonra beni fark etti,yüzüme baktı.Gözleri ela idi!çokta sevimli,mahsum bir yüzü vardı.Birkaç saniye yüzüme baktı ve ağlaması durdu,sonra o gök gürültüsü gibi insanın içini tir tir titreten ağlamasına devam etti.İçim içimi yiyordu.KafamI toplayıp yanına oturdum.Ela gözleriyle merakli bir şekilde beni inceledi.
-"Neyin var?Nedir seni bukadar üzen sebep"dedim.Birden olayları anlatmaya başladı.Doğrusu anlatmaya başlayınca afalladım birden.Sonuçta ben onun gözünde sokaktan geçen eli cebinde bir yabanciydim.Ama ela gözlü kız buna aldırış bile etmedi,kırk yıllık arkadaşıymışım gibi benimle dertleşti...
-"benim derdim başımdan aşkın dedeciğim.Her geçen gün daha çok acı çekiyor,yüreğim kanıyor.Ben bu dünyada yapa yalnız kaldım.17 Ağustos depreminde ailemi,yaşayan kalbimi kaybettim.Ablam,annem,babam hepsi gitti.Beni yalnız bıraktılar.Biliyorum üzerinden beş sene geçti ama bana beş dakika önceymis gibi geliyor.Birgün önce ablamla saçma sapan,nedensiz kavgalarımızdan birini daha yapmıştık.Özür dilemeye çekinmiştim.Şimdi ise içimde kocaman bir ukte kaldı ve bu ukte hergeçen gün daha da büyüyor.Ertesi günü annemle alışverişe gidecektik olmadı gidemedik!Onları herşeyleriyle çok ama çok özledim.her an her saniye aklımdalar.O geceyi hiç unutamıyorum.Kabus gibiydi!Sallanıyorduk annem can hiraşla kalkın diye bağırıyordu.Aynı yerde toplanmaya çalıştık babam gelemedi.Sonra bir gürültü koptu.Etraf toz duman içindeydi.Birden kendimizi beton yığınları altında bulduk.Benim kafam ve sol elim boşluktaydı. Nefes alabiliyordum.Hemen yanımda ablam vardı ve elimi tutuyordu.Annem ise duvarın arkasında bizi teselli etmeye çalısıyordu.Ağlamalar,inlemeler hiç eksik olmadı.O hiç dinmeyen ağlamaklı ses artık annemden kesilmişti.Çok bağırdım duymadı beni!Elini tuttuğum o sıcacık ablam buz kesmişti. Tek tek herkesi kaybediyordum.Sonra başımın üstündeki beton yığınlarına vuyrmaya başladım.Bağırıp çağırdım.Beni iki üç saat sonra o soğuk bedenler arasından çıkartmışlardı.Babam nerde diye sorduğumda hastanede dediler.O benim ilk umut ışığımdı ama bu ışık çok kısa sürdü.Sonra ögrendim ki o çoktan ölmüş!Bu onları son görüşüm son var oluşlarını hissedişimdi.Ailemle yediğim o son yemeğin tadi,tattığım sevgi hala damağımda.Aileme birkez daha sarılmak,onların kokularını koklamak istiyorum.Okul çıkışları bomboş eve gitmek istemiyorum.Tekrar aynı o soğuk duvarlara bakmak istemiyorum.Tek istediğim ailem!Ama onlar çoktan geriye dönmemek üzere gittiler.Beni yalnız bıraktılar 17 Ağustos depreminde sadece ailemi değil yan komşumuz Fatma teyzeyi,hergün ekmek aldığım bakkal Hüseyin amcayı da kaybettim ben.Çevremdekilere çok imreniyorum.Aileleriyle dolaşmaya gidiyorlar,aldıkları notlarla ailelerinin gururları oluyorlar,sevinçlerini paylaşıyorlar.Ailemi,evimi özledim.Şimdi bu acımasız dünyada tek başımayım.Bütün ömrüm hayal kurmakla geçiyor."Ailem şu kıpadan içeri girecek mi? diye hep bir arayış içerisindeyim.Artık gözlerim,yüreğim çok yoruldu.Ya bir kabus içerisindeyim hiç bitmeyen... yada hayatın ta kendisindeyim.Herhalde hayat boştur dedikleri şey bu olmalı.Çünkü tükenmek bilmeyen bir yolda dönüp duruyorum,nefes alamiyorum,boğulucak gibi oluyorum.Küçücük bir yerde sıkıştım,çaresizim.Artık evden çıktığımda güle güle diyecek,geceleri beni öpüp koklayan hiç bir kimsem kalmadı.Kendimi,bu dayanılması güç dünyada kaybetmekten korkuyorum.Beş senedir hiç gülmedim.Artık dayanamıyorum!Annem!sizi çok özledim.Hadi kalk kötü birseyler yaptığımda döv,say ,söylen yeterki bir şey söyle!Artık ailemden geriye tek kalan aci bir gülüş,acı bir hatıra..."
-dedi ela gözlü kız!Doğrusu diyecek bir şey bulamadım.Aslında o çok haklıymış.Derdim başımdan aşkın demekle.Meğer bizim o unuttuğumuz,hatta hiç önemsemediğimiz kötü geceyi o hiç unutmamış.Hergün o küçük yüreğine bir darbe daha yemiş.Etrafında selam verebilecek,sıcak bir gülümseme alabileceği kimse kalmamış.Bu acımasız dünya onun kurduğu o minik dünyasını bir gecede yıkmış hayellerini bozmuş.Biraz daha dertleştikten sonra yoluma koyuldum.Kanım o kadar ısınmıştı ki ela gözlü kıza onu hiç bırakmak istememiştim.Ama elden ne gelirki...Ardımdan o insanın içini buz kestiren ağlamasına devem etti ve
-"Güle güle dedecigim "dedi.Sanki o an içimden birşey kopmuştu.bu olaydan sonra güle güle dediği bir ihtiyar arkadaşı olmuştu artık...
"Umarim bu kabustan çabuk uyanır".
-güle güle ela gözlü kızım!güle güle...
- ela gözlü kız Konusuna Benzer Konular
- Küçük Kızın Pozuna Dikkat 22.03.2009
- Sevimli Kızlar XXII 20.05.2013
- Şarışın Mavi Gözlü 05.07.2004
- Esmer, Kızıl ve Sarışın 09.07.2004
- Kızım 10.07.2004
- Plastik Gıda Ambalajı 02.10.2004 20:46