günlerin getirdiklerinin korkusu içinde başlayan bir sabah daha.
korkumuydu endişemi içindeki acı,güneş acılaramı doğmuştu yoksa varmıydı içinde tesellisi.o beklenen çare gelirmiydi yoksa alırmıydu yerini gene uçsuz bucaksız korkular ..gözleri dalmıştı daha karanlık gece gelmeden düşünmeye başlamıştı..benliğini alıp giden korkularına çare arıyorduki yaşamanın veridiği savaş içerisinde daldı hayata.bu çaba ne içindi
mutsuzluğunumu unutmaya çalışıyordu yoksa umutmu arıyordu onu yoran yaşamında
nefes almadan çalışmak unutmak ve kaybolmak istiyordu..ama güneş çok güçlüydü gün onu saklamıyordu.tüm korkularıyla gelsede gece sarsada her yanını o büyük boşluk gelmeliydi.. saklanmalıydı otükenmezliğin içinde..anlatabilirdi kendini geceye.anlatamadığı insanlardan daha vefalıydı gece..
ama güneş çok güçlüydü gün onu saklamıyordu.tüm korkularıyla gelsede gece sarsada her yanını o büyük boşluk gelmeliydi.. saklanmalıydı otükenmezliğin içinde..anlatabilirdi kendini geceye.anlatamadığı insanlardan daha vefalıydı gece..
yazınızdan çok etkilendim, sanki biraz ben vardım anlatımda..paylaşan yüreğinize sağlık
hepimiz saklanmazmıyız geceye.ondan korksada çok insan.. bazıları için kaçış değilmidir gece büyük karanlık ve boşluğuyla..yorumlarınız için ben teşekkür ederim...