Ekranın başına her geçtiğimde o gülüşünle karşıliyorsun beni…... Asıl çektiğim
acı budur aslında, yanındayken kendimi yine de senden çok uzaklarda hissetmem…
Farkedersin acı çektiğimi aslında... Böyle anlarda zamanı durdurmak isterdim.
Zamanı durdurursam içimizdeki boşlukların kapanacağını, çektiğimiz yalnızlığın
son bulacağını ve seninle geleceği düşünmeksizin mutlu olacağımızı düşünürüm..
Oysa ne zamanı durdurabiliyorum ne de çektiğimiz acılara bir son verebiliyorum..
Ben zamanı durdurmak istedikçe zaman daha hızlı geçiyor canımızı daha çok
yakıyor… Hayat bize acı verdikçe de birbirimize daha sıkı sarılıyoruz..
Hani sana hep korkularım var diyorum ya… Aslında benim tek korkum var.. Sadece
seni daha kazanamadan yitirmekten korkuyorum. Çünkü sen özlediğim herşeysin… O
mükemmel gülüşün sahibisin..
Bunca yaşanılanlar içinde en zor gelen nedir biliyor musun? Hissettiğim şeyleri
hissetmiyormuş gibi gözükmem gerekiyor… Söylemek istediklerimi söyleyememek..
İnandığım şeyleri inkar etmek zorundayım… Çünkü yanındayken bile senden çok
uzaktayim…