Yorgunum

Son güncelleme: 08.05.2006 23:54

CADIKIZ

Her şeye rağmen bitirdim seni beynimde, söküp attım yüreğimden, vazgeçtim senden dememe rağmen her fırsatta karşıma çıkıp beni sarsmandan yorgun düşüyorum....
Beni bitiren yokluğundaki sen mi, varlığındaki yoksunluğum mu?... Seçemiyorum.

Dün gece bir kabusa boğuldum yine...
Yıllar öncesinden gelen ve beni takip eden iki göz; iki masum bacağa karşılık gelen iki hızlı ayak... Her seferinde büyüyor ya da ben her seferinde biraz daha küçülüyorum. Koşmaya çalışan bacaklarımın yere yapışma eğiliminden sorumlu olan da o gözler... (neden hala bırakmıyor peşimi?)
Görünüşümün içini boşaltan giysilerimden kurtulup denize bıraktım kendimi... "Kaçmaya çalışman anlamsız..." deyişini düşündüm. Ama anlatamadım sana bir türlü kaçmak zorunda olduğumu... Yüreğimi ve beynimi eritip, kendini benimle besleyecek olandan kaçmak zorundayım. İçi boşaltılmış bir ben'i sen bile sevmezsin (sen bile mi? aman ne iddialı... bir kandırmacaya bir dolu kadeh).

Anlamsız görünen kaçışlarımla kendimi senden nereye kadar koruyabilirim bilmiyorum... Böyle anlarda sana kızıyorum. Yüzleşmemi istiyorsun her şeyle... Benim eriyişlerim, tutunamayışlarım, acıyışlarım yokmuş gibi yapıyorsun. "muş gibi yapmayı sana yakıştıramıyorum hiç; sadece ben muş gibi yaparım; sen hep dik; dimdik olmalısın vazgeçtiğim...
(sahibi olamadığım her şeye sahip olma erkim varmış gibi bakma yüzüme...
Ben değilim baktığın...
Kendi yarattığına bakıyorsun belki...
Bakma lütfen...
Canımı daha fazla acıtma...)

Sen ne dersen de kaçmalıyım kabusumdan gücüm yettiğince... Belki tökezleyip düşerim; ama bilirsin düşmekten pek korkmam, aptal cesareti olur her adımımda...
Yerden güç almaya çalışarak, ya da son kalan bir parça umut köküne tutunarak kalkma gayretimde -en fazla- kan içinde kalır her yanım; çünkü her tarafa dağılmış paramparça can kırıkları batar etime...

Varsın batsın...
Batsın...
Ah bir de kan tutmasa beni...