Sana bir mektup yazmak
istedim, okumadan
hislerimi duygularimi anlayabilecegim bir
mektup..
Belki bana olan kinin
dahada artacak, yada belki..
belki beni anlayacaksin bu mektupla..
Bu mektubu senden baskasi anlamayacak, nasil anlasin
benim hissettiklerimi hissetmiyorsa?
Benimkide laf,
bu mektubu senden baska
herkes anlayacaktir cunki
beni anlamayan bi sen
varsin bu dunyada..
Hersey daha guzel
olabilirdi biraz caba sarfetseydin, ama nerde
sende o yurek?!?
Zevklerim bile degisti
sayende..
Senin sevdiklerini bende
sevdim, seni uzenleri sildim kitabimdan!
Nerden bilecektim herseyin
boyle olacagini? Bilseydim gonlumu sana verirmiydim?
Beni incitmene izin
verirmiydim?
Gozumdeki yaslar bile
senden sikayetci..
Dunyada ugruna gozyasi
dokecek o kadar mukemmel
insan varken zavalli
gozlerim senin icin agliyor!
Ne kadar aci, ne kadar
kotu bir durum..
Ama olsun be delikanlim,
benim gozlerimde senin icin aglasin..
Belki bu yaslar seni
degistirir gunun birinde..
gecte olsa..
Aslinda hicbirsey icin hicbirzaman gec olmaz,
yeterki beni anlayacagin
gun gelsin.. Gerci beni anlamasanda olur,
kendini anlasan kendini
tanisan benim icin yeterde artar..
Seni tanidikca cok sey
kazandim,
insanlari tanidim,
hayati tanidim..
ama seni tanidikca kazandiklarimdan cok kaybettiklerim oldu,
insanlara olan guvenim
mesela..
Oysa ne kadar mutluydum
seni tanimadan once,
hersey cok guzeldi..
Asla birini sevmem derdim, dertsiz basimi derde sokmam derdim..
Sen hayatima girmekle en
buyuk hatayi yaptin,
sen-sakrak bir kizi yasayan bir olu haline getirdin..
Mutlu musun bari eserinle? Istedigin bu muydu?
Baskalarinin cektirdiklerinin intikamini
neden benden aldin?
Neden beni kendine asik ettin? neden?!?
Herseye ragmen gulumsuyorum, Rabbim insanlara cekemeyecegi cile vermez biliyorum..
Birgun gelecek senide unutacagim.. Adini bile anmayacagim!
Hayat boyle iste..
Sevmek, sevilmek, unutmak, unutulmak..
Hepsini yasar insan,
hem sever hem sevilir,
ve gun gelir unutur,
belkide unutulur..
En acisida bu olsa gerek; UNUTULMAK!
Gun gelecek bunu sende yasayacaksin,
o gun beni anlayacaksin..
Bu kiza bu acilari ne hakla cektirdim diye soracaksin kendine.. Bende o gunu bekleyecegim ve seni o
gun yine affedecegim..
Seni sevdigimden ,seni istedigimden degil, senden intikam alabilmek icin..
cunku;
En acisida bu olsa gerek; UNUTULMAK!
Gun gelecek bunu sende yasayacaksin,
o gun beni anlayacaksin..
Bu gonulyorgunu na bu acilari ne hakla cektirdim diye soracaksin kendine??.. Bende o gunu bekleyecegim ve seni o
gun yine affedecegim..
cadıkız senin bu yazıyı okumanı isterim sonra da sen kendin karar ver
Bir lise öğretmeni bir gün derste öğrencilerine bir teklifte bulunur:Bir hayat deneyimine katılmak ister misiniz?Öğrenciler çok sevdikleri hocalarının bu teklifini tereddütsüz kabul ederler.O zaman,der öğretmen.Bundan sonra ne dersem yapacağınıza da söz verin.Öğrenciler bunu da yaparlar.
Şimdi yarınki ödevinize hazır olun.Yarın hepiniz birer plastik torba ve beşer kilo patates getireceksiniz! Öğrenciler,bu işten pek bir şey anlamamışlardır,ama ertesi sabah hepsinin sıralarının üzerinde patatesler ve torbalar hazırdır.Kendisine meraklı gözlerle bakan öğrencilerine şöyle der öğretmen:Şimdi, bugüne dek affetmeyi reddettiğiniz her kişi için bir patates alın,o kişinin adını,o patatesin üzerine yazıp torbanın içine koyun.
Bazı öğrenciler torbalarına üçer-beşer tane patates koyarken,bazılarının torbası neredeyse ağzına kadar dolmuştur.Öğretmen, kendisine,Peki şimdi ne olacak?der gibi bakan öğrencilerine ikinci açıklamasını yapar:Bir hafta boyunca nereye giderseniz gidin, bu torbaları yanınızda taşıyacaksınız.Yattığınız yatakta, bindiğiniz otobüste, okuldayken sıranızın üstünde,hep yanınızda olacaklar.
Aradan bir hafta geçmiştir.Hocaları sınıfa girer girmez,denileni yapmış olan öğrenciler şikayete başlarlar:Hocam, bu kadar ağır torbayı her yere taşımak çok zor.Hocam, patatesler kokmaya başladı.Vallahi, insanlar tuhaf bakıyorlar bana artık.Hem sıkıldık, hem yorulduk?
Öğretmen gülümseyerek öğrencilerine şu dersi verir:Görüyorsunuz ki,affetmeyerek asıl kendimizi cezalandırıyoruz. Kendimizi ruhumuzda ağır yükler taşımaya mahkum ediyoruz. Affetmeyi karşımızdaki kişiye bir ihsan olarak düşünüyoruz, halbuki affetmek en başta kendimize yaptığımız bir iyiliktir.