Nice duygularını yitiriyor insan
Uzaklarda, hiç duyulmamış bir çığlık koptuğunda
Rengi mavi hala gökyüzünün ve tüm o uçsuz bucaksız denizlerin
Ah en sonunda griyiz biz ama, biraz siyah, biraz beyaz dört yanımız
Yaramızda birazcık kan, biraz da acı'dır rengi, tüm bu çektiklerimizin..
Kağıt gemilerimiz yok artık
O çok korktuğumuz uçurumlardan yuvarladık düşlerimizi
Rüzgar esti bak ve düştü, dalına tutunan yaprak..
Korkma, düşsek bile ölmedik daha ve duruyoruz ayakta, topallayarak
Mutluyuz, mutsuzuz, kalabalık ve yalnızız
Ama ne olursak olalım, görüyorsun işte, en nihayetinde insanız
Zaman zaman gurur, zaman zaman pişmanlık olsa da insanlığımız..