Bugün; bütün agaçlar yüregimdeydi.
Bütün çiçekler gözlerimde.
Günes, isiklarini dudaklarima kondurmustu.
Neydi kanimi kaynatan bu güzelligin adi?
Mutluluk muydu?
Bugün,
Ne varsa hüzünden yana
denize firlattim az önce.
Sanki beklermis gibi hepsini,
hop hop hoplativerdi dalgalarinda.
En güzel maviligiyle oynasip durdu.
"Bak" dedi "firlattigin hüzünlerine...
Iste; onlarin bendeki hükmü sadece bu!"
Sonra, sakalasircasina
bir kaç tuzlu damlasini
siçrativerdi yüzüme.
Gülümsedim mahcup mahcup,
onun bu nesesine...
Duruldu.
Bir deniz yildizi birakti avuçlarima.
Yoksa mutluluk bu muydu?
Herkes kalabalikken,
içimdeki yalnizligi
alip, gidiverdi sihirbaz martilar!
Bir de arkasindan o bildik
sen kahkahali bagirismalar!
Hiç bu kadar güzelini görmemistim.
Beyazmis megerse
beni, onlarla bütünlestiren mucize!
Kanat çirpa çirpa,
yüregimdeki isyanlari uçurdular...
Yasamaktan aldigim tad; iste buydu!
Yoksa mutluluk bu muydu?
"Sen mutlulugun resmini
çizebilir misin Abidin?"
Evet... Adim INSAN...
Ya, tabii ki, çizerim!
Az önce;
agaç oldum,
çiçek oldum,
günes oldum,
deniz oldum,
marti oldum,
ölümsüzlestim...
Megerse, hep
yanibasimdaymis
bu güzel resim!
Ben çizdim. Adi umudum'du!
Yoksa tüm umutlar1m
beni hiç terketmeyen
mutlulugum muydu?
* * *
Mutluluk,
hepimize sadece
kendi çizdigimiz resimler
ve uzakliklar kadar
yakindir!