Sözlerin artik ikna etmedigi bu yasimda, aglamak da artik zor geliyor, zoruma gidiyor. Benden sana, söylemesi zor, yazmasi kolay bir kelime; Hosçakal. Aldatildigimi bildigim bu geceden sana son bir yazi, son bir hatira. Seni her çagirdigimda, artik yüregime yumruk atamayacaksin. Ben de bir baskasinin yasak bahçesine ugramayacagim. Artik ne gelmeni isteyecegim, ne de kalmani.... Bu aksam masamdaki tek bir mumu kendim için yaktim. Senin oturdugun iskemle bos, ev bos... Ihanetin resmi boslukta çizili... Simdi sen bir baska masada baska gözlerlesin. Yüregindeki pembe yalanlar büyüdükçe büyüyor. Karaya çalan pembeler... Kim, kimi kandiriyor bu alemde? Kumdan kalelerimiz her dalgada yikiliyor. Kimseyi yolundan döndürecek gücüm yok artik. Dayaniksizim, dayanaksizim... Oldugun yerde kal...
Hosçakal...