Məcbur deyildin getməyə
Məni belə sərsəfil etməyə
Məcbur deyildin ayrılığa
Ürəyimi parçalamağa məcbur deyildin...
'Sən deyildin həmişə belə deyən!' deyərək başlamayacam bu yazıma. Bu yazımda sözlərdən bəhs etməyəcəm narahat olma onsuzda hamısı sənin üçün ağızdan çıxan vacib olmayan əhəmiyyətsiz şeylərdir , elə deyilmi? Ayrlığı qətirən saatları lənətləyiyəm artıq. Qədərə üsyansa,hə üsyan edirəm!Nədir bu bilmirəm, adını sən qoy .
Xəyallarım vardı mənim də səninkilər kimi, hər kəsinki kimi. Suya düşənlərdən bəhs etmirəm hələ qöy üzündə gəzənləri söyləyirəm.Ümidlərim vardı mənim də səninkilər kimi, hər kəsinki kimi. İtirilənlərdən bəhs etmirəm hələ içimdə işaran ümid işıqlarından danışıram.Can qırıqlarım ürəyimə qanad idi sən getdikdən sonra Həyat ikiyə bölündü-'səndən əvvəl, səndən sonra'
Dünən bir yoldaşım sarıldı boynuma. Sevilməyə bu qədər ehtiyacım olduğunu o anda anladım.Və bir şeyi daha anladım; 'Sən məni heç sevməmisən'Canıma qıymaq düşüncəsi beynimi gəmirir küçələrdə. Hər qələn avtomobilə cəllad qözüylə baxdınmı sən heç? Və ya hər ağaçda özünü gördünmü boğulmaq üzrəykən?
Asan olanının qaçmaq olduğunu öyrətmişdi anam mənə vacib və çətin olan isə yaşamaqmış. 'Yaxşı bəs hər qün ölüb ölüb dirilmək nədir ana?' dedim. Susdu ilk dəfə anam, susdu.'Yenidən başla həyata' dedi dost-tanış. 'Başladığımı bitirə bilmədim ki' dedim onlar da susdu.
Həyat da susmuşdu axı, dözə bilmədim artıq mən də susdum. Nə soruşuram nə də cavab verirəm. Yalnız belə arada bir səssiz hayqırışlarımı kağıza tökürəm...
Canım Leylim...güzel günlerin olsun inşallah...
saolasan ömür....dileklerin için o güzel kelmelerin için yürek dolsu teşekkürler...canım benim dostum...